4
feb, 2020

Conchita en Chato

,,Ik denk”, glimlachte Tania dromerig, “dat Conchita en Chato gelijk al wisten waar dit naartoe ging. Ze observeerden ons en zwemmen nu vrolijk rond in de oceaan.” Het was al donker en we zaten buiten op het terras. Haar charmante glimlach was misschien nog wel prachtiger in dit licht. Haar speelse fantasie ontstak een vonkje bij me; ik keek haar recht in de ogen en wilde haar zoenen. Deed dat ook. Het werd beantwoord.

Die middag was ik samen met de Duitser Matthias gaan zwemmen in de zee, nabij het Mexicaanse Tulum. Het was op dat moment warm; een duik … Lees hier de hele tekst

Thierry, Annabel en Jan Roos

Plots zo’n vraag die oppopt in mijn hersenen. Een vraag die past in een serie levensvragen, een vraag die al zolang ik me herinner periodiek terugkomt. Een vraag die ik niet wil stellen, want het stemt me altijd somber. Een vraag waar ik het antwoord niet op weet. Nog steeds niet.

Dat depressieve buien bij mij vaak op de loer liggen weet ik. Soms is het geen bui, maar een heel seizoen; dat zijn periodes van pure twijfels, donkere wolken en een langzame verergering. Dan lijkt zelfs een echte depressie niet ver weg. Daar tik ik toch vaak tegenaan, zonder … Lees hier de hele tekst

Zuster Augustina en haar missionariswerk in Congo

De Afrikaanse kunst die zuster Augustina in haar zorgwoning in Etten-Leur heeft hangen en staan, springt gelijk in het oog. Een schilderijtje aan de muur, uit hout vervaardigde beelden op de kast. Vijfendertig jaar lang was ze als missionaris aan het werk in Bobadi, een Bantoestam in het noorden van het huidige Congo-Kinshasa. ,,Ik was er niet om het evangelie te verkondigen, maar om hen een beter leven te geven.”

Aan de muur een bord met foto’s en bijschriften. Verspreid over deze tekst delen van het bord. Foto: Steven van Beek

Herinneringen

80 jaar is ze nu. Haar fonkelende ogen … Lees hier de hele tekst

NAC op FOX

Voor B-Side Rats schreef ik ook een column. Hier een andere variant.

Tegen mijn ouderlijk huis aan staat een elektriciteitshuisje. De deur ervan staat een kleine drie meter van onze garage. De tussenruimte is logischerwijs een muurtje. Dat muurtje was ons doeltje; het huisnummer 24 in de bovenhoek -naar ik meen, op Google Maps is het huisje nu volledig overwoekerd met natuur- was de kruising. Hier voetbalden we heel dikwijls. Fanatiek en vol overgave. Het geluid dat een schot in die kruising teweegbracht was optimaal genot.

Jaap en ik konden vreselijk hard poeieren en zorgden ongetwijfeld voor geluidsoverlast. We … Lees hier de hele tekst

De dochter van Mondriaan

De buurt was uitgestorven. De speeltuin werd niet gebruikt, de jeu-de-boulesbaan was leeg. Er stonden enkele auto’s her en der geparkeerd, maar veel meer parkeervakken waren onbezet. Volgens een bewoner was zo’n 80% met vakantie. En mijn opdracht? Kijk eens hoe die buurt leeft. Een jaar geleden werd het centrale park van deze buurt geopend. Op voorspraak van de wijkraad, die er bloedfanatiek mee aan de slag ging. Zij zouden het park onderhouden, zij zorgden voor de éénheid. Hier doen de mensen alles samen, hier letten we op elkaar, dat werk.

Toch kwam ik wat buurtbewoners tegen die me een … Lees hier de hele tekst

Ad de Deurwaarder

,,U bent hier als journalist begrijp ik. Razend interessante zaak hè?” De man kijkt me onderzoekend aan en meent het. Dit is ‘de verdachte’ en hoewel dit een vrij simpele kantonzitting betreft, is er een korte schorsing. Ik heb hem dan al een ruim kwartier horen praten, met stijgende verbazing. Verbijstering, haast. Een hees, hoog stemmetje vulde zojuist de ruimte en hij maakte gebruik van fraaie juridische volzinnen, consequent verbonden met vele langgerekte eh’s. De rechter verifieerde dan ook al vrij snel: ,,U bent werkzaam in de justitiële periferie, nietwaar?”

‘Ad’, noem ik hem. Een 55-jarige deurwaarder uit Rotterdam. Op … Lees hier de hele tekst

Matig betaalde opdracht met parachutist blijkt onbetaalbaar

Ja, er was wat tegenzin. Vlak voordat ik naar Rijsbergen vertrok kreeg ik een appje van de redactie dat ik 1655 leestekens mocht gebruiken voor dit verhaal. Dat is weinig. Het betekent dat deze opdracht me slechts 42 euro zou opleveren.

Het zou om half 8 ‘s avonds beginnen. Dus: om 7 uur vertrekken vanuit huis, evenement, terug naar huis en dan nog schrijven. Mijn tekst zou dan ongeveer om half 10 wel klaar kunnen zijn. Een flinke hap uit mijn avond en daar stond dus weinig tegenover. Vandaar de tegenzin.

Inhoudelijk klonk het wel leuk. Op 27 juni 1909 … Lees hier de hele tekst

Irritatie appel

Even rommelde mijn buurvrouw in de stilteruimte in haar tas, totdat ze vond wat ze zocht: een appel. Ze poetste ‘m op tot het glansde en ik zag de lucht buiten direct betrekken. Zwart worden. Zij leek dat niet te zien, of het leek haar niet te deren. Haar mond ging wagenwijd open. Ze bracht de vrucht op de juiste hoogte om er een hap van te nemen en drukte haar scherpe tanden in het velletje, dat zich al gauw gewonnen gaf. Haar tanden spietsten zich eenvoudig door de vrucht. Ze zette kracht, opdat haar tanden elkaar weer raakten en … Lees hier de hele tekst

Met Billie Eilish en mijn vader in de auto

,,Dit klinkt toch nergens naar? Wat een troep”, foeterde mijn vader. Ik gniffelde. De autoradio stond dermate zacht dat echt goed luisteren niet eens lukte. Deze reactie had ik echter wel verwacht.

Het had iets spannends. Mijn vader (71) en ik (38) zijn immers nog altijd écht vader en zoon. Als we in één auto gaan, rijdt hij. Als we uit eten gaan, betaalt hij. Als we muziek luisteren, bepaalt hij. Ik heb het al vaak geprobeerd, hem nieuwe muziek aandragen. Hem uit de comfort zone van Pink Floyd en andere generatiegenoten te halen. Het lukte soms. Portishead vindt hij … Lees hier de hele tekst

7
jun, 2018

Gratis tandarts

Gratis tandarts

Ik ging in Zuid Amerika regelmatig alleen uit eten. Uiteraard prefereerde ik gezelschap, maar dat is niet altijd voor handen. Wel in Cusco, nabij Machu Picchu. Via Tinder ontmoette ik daar Sonia. Na enkele appjes over en weer besloten we samen naar een restaurant te gaan.

Het zou maar één etentje zijn; de volgende ochtend zou ik in alle vroegte naar dat wereldwonder gaan. Sonia moest nog best een stukje met de bus om naar het centrum te komen, maar ze had er wél zin in, verzekerde ze me. Dat er geen vervolg in zou zitten namen we, … Lees hier de hele tekst