,,Lukt het, Geert? Schiet je een beetje op?” De vrouw staat met haar fiets in haar handen aan de kant van de weg te wachten, terwijl haar man in de bosjes aan het plassen is. Geert heeft een uitstekende boom gevonden, maar je kunt niet zeggen dat het erg goed verscholen is: zijn gestalte is behoorlijk goed te zien vanaf de openbare weg. Hij antwoordt met een murmeling. Zijn vrouw kijkt ietwat gegeneerd rond en als ze mij aan ziet komen lopen, gaan haar hoofddraaiingen sneller. Ze wil duidelijk weg uit deze situatie.

Geert hoort mijn komst kennelijk ook, want hij draait zijn hoofd vluchtig mijn richting op en concentreert zich vervolgens weer met wat hij aan het doen is. Ik observeer ze van een klein afstandje terwijl ik ze langzaam benader; twee ruime zeventigers. Hij draagt een petje en een korte broek. Zijn lichtgrijze sokken iets te hoog opgetrokken. Zijn benen gebruind. Zij leunt tegen haar zware fiets. Een lange broek, een jasje aan. Haar grijze haren kort. Achterop haar fiets bevinden zich twee goedgevulde fietstassen.

Aan het kort bibberende lijf van Geert te zien beëindigt hij zijn plasje. ,,Soo”, roept Geert nog met zijn rug naar haar toe. Aan de grimas van zijn vrouw te zien maakt zich een enorme ergernis en gêne van haar meester. Dan passeer ik het echtpaar toch echt. ,,Goedemiddagggg”, roep ik iets te enthousiast naar hen. De man steekt zijn hand op ter begroeting en grijnst. De vrouw reageert lispelend, terwijl ze naar de verte tuurt.

,,Ik denk niet dat die meneer het begrijpt. Misschien moet je het even uitleggen?” Kort daarvoor is Oma ook aan de picknicktafel komen zitten. Haar kleindochter rent eerst nog wat rond, voordat ze erbij komt zitten. Ze vertelt en praat met oma, terwijl ik doe alsof ik supergeconcentreerd aan het werken ben. Als ze plots een fantasierijk woord gebruikt, kijkt het meisje mij aan. Ik voel haar priemende, uitdagende oogjes en kijk op. Als we elkaar kort aankijken, vraagt ze: ,,Wat vind jij van poepkanonne?”

Nu ben ik normaliter iemand van traag begrip, maar dit lijkt me eigenlijk geen hogere wiskunde en ik weet exáct wat ze bedoelt. Toch voedt Oma haar kleindochter: ,,Die meneer weet toch niet wat dat zijn. Je moet eerst uitleggen wat poepkanonne dan precies betekenen?”

Het meisje kijkt me niet meer aan, maar begint het uit te leggen. Over haar neefje, die tijdens een les scheten begon te laten. Dusdanig, dat de klas begon te lachen. Dusdanig hard ook, dat de klas samen besloot dat dit geen ‘scheten’ genoemd kunnen worden, maar, juist: ‘poepkanonne’. Het woord wordt nu ook in de familie gebezigd.

Haar vraag wat ik dan van ‘poepkanonne’ vind, moet dan ook op een kinderlijke wijze worden beantwoord, vind ik. ,,Ik vind poepkanonne heel grappig, maar dan wel van een afstandje. Want poepkanonne kunnen nogal stinken.” Het meisje protesteert, terwijl oma vol trots kijkt hoe haar kleindochter zich verdedigt.

,,Poepkanonne”, roept ze plechtig, ,,stinken niet. Scheten stinken.” Omdat ik toch enige angst ervaar dat zij -of oma!- deze stelling wil bewijzen, gehaast ik me te zeggen dat ik kanonnen echt fascinerende apparaten vind, maar ook daar liever niet náást sta. Oma en kleindochter besluiten kort daarop hun fietstochtje te vervolgen. Als ze tien meter weg zijn, roep ik dat ze nú wel een poepkanon mag laten. Oma draait zich geschrokken om en grijnst gepijnigd. ,,Ja, bedankt…”

Toen ik in december naar Mexico ging, had ik één heel klein zorgje. Niet de drugskartels, niet het hoge moordcijfer, nee, ik ben simpelweg niet zo’n grote fan van Mexicaans eten. Mijn ex maakte graag taco’s en burritos. We gingen ook wel eens eten in het Mexicaans restaurant in de binnenstad. Toen het uitging, heb ik het eigenlijk nooit meer gemaakt.

Eenmaal in Mexico viel het me alleszins mee. Met name de visgerechten waren ‘deli’ en uitermate ‘rico’. Alleen de taco’s bleef ik saai vinden. Totdat ik met twee Mexicanen taco’s ging eten bij een straatkraampje. Zij leerden het me te eten. Dat kraampje stond ook bekend om de kwaliteit en het was voor mij de eerste keer ooit dat ik een taco met enorm veel plezier at. Het heeft alles met de sauzen en de hoeveelheid ervan te maken. Maar, wist ik al snel: dat is hier. Met de sauzen, de taco’s, het vlees van hier. In Nederland waag ik mij er nog steeds niet aan.

Natuurlijk vertelde ik dit ook Tania. Ze toonde zich geschokt: als er één ding was waar ze trots op was in haar land, was het wel het eten. Speciaal voor haar maakte ik foto’s van het ‘Mexicaanse’ schap in de Jumbo. Ze lachte en corrigeerde me direct. Dit is TexMex en ze begreep me nu een stuk beter. Bijna alles dat er ligt zijn Amerikaanse uitvindingen die ze een Mexicaanse naam geven. Sterker, het meeste is niet eens verkrijgbaar in Mexico. ,,Ik heb een recept voor je, met ingrediënten die jullie waarschijnlijk ook hebben. Een typisch Mexicaans gerecht”, glunderde ze. De volgende dag trof ik het recept in WhatsApp. ,,Als je het maakt, maken we het samen. Jij in jouw avond, ik in mijn middag”, voegde ze eraan toe.

Tinga de Pollo heette het. Kipfilet. Tomaten. Knoflook. Ui. Sinaasappel. Chipotle. Ik scande het TexMex-schap af naar dat laatste, maar nee. Ik ging alle sauzen daar af, maar nee. Ik vroeg het aan een Jumbo-medewerkster, die me wonderwel uitgebreid hielp. Ik had het product van te voren immers gegoogled; Jumbo heeft het in het assortiment. Maar, stelde ik me begripvol op, dat hoeft niet te betekenen dat het ook in deze buurt-Jumbo is. Ze googlede eveneens. ,,Ik vind dit een leuk spelletje. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ik zeg pas ‘nee’ als het écht ‘nee’ is”, toonde ze zich strijdbaar. Ze vond iets. Een Tabasco met chipotlesmaak. Goed genoeg. Tania lachte een paar uur later. Misschien moet ik hier iets meer van gebruiken dan het recept vermeldde.

De telefoon gericht op mijn keuken, WhatsApp-videobellen aan: samen gingen we aan de slag en bereidde ik een typisch Mexicaans gerecht. Het smaakte me goed en het proefde origineel. Het gaat een blijvertje worden, weliswaar mét extra groenten in het vervolg. De volgende keer maken we boerenkool met worst. Of erwtensoep.

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Een stuk fietsen en als ik een picknicktafel aantref ga ik daar even werken. Dat was zondagmiddag mijn briljante idee. Ik ging op weg met in mijn rugzak: een fles drinken, wat eten, een laptop en een extra accu. In mijn achterhoofd had ik al een concrete picknicktafel in gedachte. Voor als ik niks sponstaan zou vinden.  

Die picknicktafel die ik in gedachte heb ligt bijzonder fraai. Watertje eromheen, intiem tussen de bomen en struiken. Onopvallend en rustiek. Toegankelijk middels een heel smal onverhard voetpad, wat het een gevalletje ‘dat moet je weten’ maakt. Het laat zich raden: ik vond geen enkele onbezette picknicktafel, dus het werd deze.

Daar ging ik tekeer. De ene letter stond nog niet in mijn Word-document, of de volgende volgde alweer. Tot het wat frisjes begon te worden. Mijn inspiratie was levendig en aanwezig, ik besloot huiswaarts te gaan en daar dóór te gaan. Met mijn fietsje in de hand en mijn rugtas op mijn rug liep ik het smalle voetpaadje in, tot ik weer bij de openbare weg kwam. Een man laat hier zijn hond uit. Hij kijkt me strak aan. Dusdanig strak, dat ik me genoodzaakt voel terug te kijken. Er een soort staredown van te maken. Jij mij strak aankijken, ik jou strak aankijken. Kóm nou.

Ik probeer zijn blik te lezen. Deze is al vanaf het begin een kruising van walging, afkeuring, onbegrip en ingehouden woede. Laat ik het zo zeggen: ik interpreteer er niets positiefs in. En hoe langer we elkaar strak aankijken, hoe meer dit toeneemt. Ik stap op mijn fiets en bepaal mijn richting. De man trekt de riem van zijn hondje strak aan. Ik verlies deze staredown niet en blijf de man nog steeds strak aankijken. Dan begint de man in tegenovergestelde richting te lopen. Ik win de staredown, hij kijkt weg. Hij draait zich nog eenmaal om. En roept vol walging: ,,Viespeuk!”

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Voor de cursus ‘Korte Verhalen’ kregen we een schrijfopdracht. De casus: ‘Je wordt met grof geweld van je bed gelicht door de politie en in de cel gezet. Je weet niet wat er aan de hand is. Achteraf zal blijken dat de politie de foute persoon gepakt heeft.

‘John was here’. En ernaast: een honderdtal turven. Tekeningen van borsten. Een gedetailleerde vagina, met stipjes die iets van stoppels voor zouden kunnen stellen. De tekeningen op de muren intrigeren me mateloos. Een 06-nummer. Een piemel. ‘Kankerwouten’. Een ontroerende ‘I love you Shania’. Vol geduld en tevens vol vermaak scan ik de muren, in afwachting tot wat komen gaat. Ze zullen me straks wel komen halen. Met excuses. Of misschien is het wel een grapje. Sterker: het ís een grapje. Honderd procent zeker. Ik was vorige week immers jarig, maar niemand van mijn vriendengroep gaf me iets. Alleen wat felicitatiewhatsappjes. Normaal gesproken haalden ze een flauw geintje met me uit. Maar op mijn veertigste verjaardag? Niets. Dit moest het wel zijn.

Het was die ochtend overigens wel allemaal net echt. Hardhandig, met veel geschreeuw. Ik werd zelfs geblinddoekt. Alsof ik in een aflevering van Breaking Bad zat. Of Ozark. Of wat voor Netflixserie dan ook. Misschien wel iets té hardhandig, m’n heupen doen pijn. Ik stootte me hard toen ze me met grof geweld in het busje gooiden. Leuk is niet het goede woord, maar wat staat me nog te wachten? Een marteling? Of komen mijn vrienden straks me in de polonaise ophalen en gaan we naar de stripclub?

Het is koud in deze cel. En stil. Soms hoor ik het gekraak van een hekwerk. Stemmen hoor ik niet. Niets. Ik besluit even te gaan zitten. Mijn telefoon ligt nog op mijn nachtkastje. Toen die politieagenten vanmorgen naar binnenstormden, was er geen tijd. Ik vermoed trouwens dat ik het ding ook niet mee had mogen nemen. Part of the show, denk ik. Mijn vrienden weten dat ik nogal verslingerd ben aan mijn telefoon. Eigenlijk is deze grap uitermate grof. Al mijn angsten zitten hierin: het geweld, het opgesloten zitten, de situatie geenszins onder controle hebben, de onzekerheid, geen telefoon. Ik voel me naakt. Mijn hart begint te bonken. Hoe lang duurt zo’n grap eigenlijk? Ik zit hier al zeker twee uur. Of vier. Ik heb echt geen idee.

Dit is echt zo’n grapje dat Chris bedacht heeft. De hufter. Geniale gast die het in zich heeft om bijzonder onverwacht uit de hoek te komen. Meestal sta ik aan zijn zijde. Nu ben ik de lul. Ik kijk weer om me heen, in de hoop toch iets te ontdekken dat deze grap zou bevestigen. Want de humor ervan is er toch alweer een tijdje vanaf.

Ik dacht terug aan hoe Chris en ik onlangs Maria pakten. Het was twee of drie maanden geleden en ze was ook jarig geweest. Chris appte me. ,,Ik heb een idee. We gaan Maria zich eens écht goed jarig laten voelen. Stel me nu even geen vragen, alleen antwoord. Doe je mee?” Dat was Chris. Hij bleef vaag, maar enthousiasmeerde toch. Maakte nieuwsgierig. Natuurlijk deed ik mee.

Er klonk een geluid door het cellencomplex. Geschreeuw. Een paar cellen van mij vandaan werd iemand met veel bombarie naar binnengebracht. Meerdere minuten lang klonk er een scheldkanonnade. En toen was het stil. Ik verzonk weer in gedachten.

Ik ging naar Chris toe en hij legde me uit wat er gaande was. Maria behoort al lang tot onze vriendengroep. Stiekem droomt iedere man van haar. Wij ook. Ze is knap en sexy. En onbereikbaar. We hebben nooit een kans bij haar gehad en waren allang gefriendzoned. Maar Tom, een vriend van Chris, was met haar gematched op Tinder. Die gast had eigenlijk weinig interesse, wat Maria kennelijk interessant vond. Met andere woorden: het gesprekje liep. Die vriend zat ook in het complot. ,,Hij heeft haar net gevraagd om te daten en heeft een boswandeling voorgesteld”, grijnsde Chris. ,,Daar kunnen we best wel eens iets leuks mee doen, toch?”

Nu klonk er gesnik. De man een paar cellen verderop was in huilen uitgebarsten. ‘Laat me eruit!’, klonk het wanhopig. Het ging door merg en been. Ik merkte dat m’n hart begon te bonzen. Dit is geen leuke grap. Dit is écht geen leuke grap.

Onze verrassing aan Maria bleek ook leuk. Het begon dat ze samen met Tom door het bos liep. Maria had een fleurig jurkje aangetrokken en aan haar complete lichaamstaal te merken had ze bovengemiddelde interesse. Chris en ik keken van een afstandje toe. Ze liepen op het bospad en kozen, precies zoals we hadden afgesproken met Tom, ervoor om op steeds kleinere bospaadjes te lopen. Dieper en dieper het bos in. Chris en ik volgde hen op grote afstand, om er zeker van te zijn dat Maria geen argwaan kreeg. Het was geniaal. Hoe dieper zij het bos ingingen, hoe minder mensen er in de omgeving waren. Maria en Tom liepen arm in arm, dichtbij elkaar. Het werd closer en closer. Soms keken ze elkaar aan; ik had Maria nog nooit zo gezien. De afstandelijke, onbereikbare Maria was helemaal de zijne. Chris en ik keken elkaar aan. Hij knipoogde en grijnsde triomfantelijk. Nog een paar minuten, nog een paar meter en dan zou het plan in werking treden.

En natuurlijk. We wisten van te voren ook echt wel dat het niet helemaal netjes was. Dat Maria het wellicht en waarschijnlijk helemaal niet zo leuk zou vinden. Daarom ook die maskers. Het moest allemaal wel echt lijken. Ze zou er achteraf zeker om kunnen lachen. En wat is er lekkerder dan na een goede schrik en paniek een paar biertjes te drinken met je vrienden? Ik moest er weer even om lachen. Die blik van Maria. Die pure paniek, wanhoop, verdriet, pijn: het plan liep gesmeerder dan verwacht. Wat een succes.

Ik schrok even wakker uit mijn gedachtes. Het drong meer en meer tot me door dat ik hier nog steeds zat. Het geschreeuw van deze ochtend kwam weer in me op. De pijn in mijn heup liet zich weer gelden. Mijn hart bonkte plotseling als een bezetene. Chris en ik hadden moeten lachen om het krantenberichtje over wat er zich in dat bos had afgespeeld, maar het rijmde toch wel ietwat met hetgeen er deze ochtend naar mij werd geschreeuwd. Is dit eigenlijk wel een grap? Er werden natuurlijk wel gewoon twee mannen gezócht; zou het kunnen dat de politie plots wist wie wij waren? Ik moest slikken. Kreeg het plots bloedheet. Dit kan toch niet?

En toen voetstappen. Meerdere. Ze passeerden de cel van de ander duidelijk, aan zijn geschreeuw te horen. Plots ging mijn deur open. ,,Ehm, allereerst onze excuses dat u zo lang heeft moeten wachten. Komt u mee, we zullen u naar huis brengen. Er is vanmorgen een grote fout gemaakt”, stamelde de politieagent. Als ik het niet dacht. Alsof zo’n grap niet zou kunnen en strafbaar zou zijn. Alsof je voor zoiets onbenulligs met zoveel geweld van je bed gelicht zou worden.

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!