2
mei, 2020

Liefde op Afstand: toekomst

Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel zes:

Verslaggever Steven van Beek ontmoette Tania in Mexico. Het was liefde op het eerste gezicht. Corona gooit nu roet in het eten.

,,Ik was vandaag nogal gefrustreerd”, erkent Tania. Ze was nogal stil en als ik een berichtje ontving, was dat wat kortaf. ,,Ik besefte dat je gewoon écht niet komt. De data zaten nog steeds zo in mijn hoofd.” Ik herken het. We hebben het allebei allang geaccepteerd, maar het frustreert. Dat de liefde tussen een Bredanaar en een Mexicaanse al schier onmogelijk is, is tot daaraan toe. Maar nu is het wel écht onmogelijk.

We spreken andermaal de wens uit om elkaar in de nabije toekomst weer te gaan zien. Als het weer mogelijk is. Zij naar hier of ik naar haar, dat doet er niet toe. Onze boerderijfantasie komt weer ter sprake. Een boerderij op het schiereiland Yucatan, waar we elkaar ook ontmoetten. Een fantasie zo kinderlijk en onschuldig, dat het een fijne gedachte is. Het liefste met de twee vissen, Conchita en Chato, uit onze eerste date. En een leguaan, omdat ik dat nu eenmaal toffe beesten vind. ,,Die némen we niet, die komen spontaan”, stelt ze me gerust. Ik wil de leguaan Gerrit noemen.

Soms vrees ik dat deze vorm van social distancing van ruim 9000 kilometer toch echt zal doven. Mijn pessimistische ik geniet van het heden, van het nu. Nu is het leuk en zelfs voldoende, op dat kleine telefoonschermpje. Mijn optimistische ik ziet haar nog altijd van kleur veranderen als ik ‘te quiero’ tegen haar zeg. Een hele milde vorm van ‘ik hou van je’. Letterlijk: ik wil je. Zij quieroot me ook, wat ook mijn hart laat overslaan. Dus het is nog verre van gedoofd.

,,Maar je moet er wel rekening mee houden dat onze boerderij straks overspoeld wordt met krabbetjes en spinnen. Die zijn er veel in Yucatan”, houdt ze me voor. Slik. ,,Zo’n spin komt dan ’s nachts over je heen kruipen. Ik vind het zelf ook niet fijn, maar het gebeurt wel”, vervolgt ze. We besluiten ons telefoongesprek. Ik sluit mijn ogen. Laat het gesprek nog even door mijn brein waren. Er zijn schaduwzijdes aan onze toekomstdroom toegevoegd. Het zorgt er haast voor dat het realistisch wordt. Een boerderij met leguaan Gerrit en de vissen Conchita en Chato op schiereiland Yucatan: die droom houdt me wel overeind gedurende deze coronacrisis.  

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Totaal: € -
1
mei, 2020

Liefde op Afstand: fake news

Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel vijf:

Verslaggever Steven van Beek ontmoette Tania in Mexico. Het was liefde op het eerste gezicht. Corona gooit nu roet in het eten.

,,Mijn broer én mijn moeder belden me vandaag in paniek op”, vertelt Tania al heel vroeg in onze dagelijkse videochat. ,,Ze zeggen dat je een boete krijgt van 5000 pesos als je naar buiten gaat zonder mondkapje te dragen. Ook als je bijvoorbeeld in je eentje in de auto zit.” Ze zucht diep, zichtbaar geïrriteerd. En merkbaar nerveus. ,,We weten dat de politie hier vaak corrupt is. Nu er haast niemand op straat is, verdienen zij ook veel minder geld en dus zullen ze er echt misbruik van maken. Een doodenge gedachte, maar ik kan geen officiële overheidsbron vinden. Alleen een lokaal krantje, maar dat staat niet bekend om de betrouwbaarheid. Ik wéét het nu gewoon niet zeker en dat ergert me flink.” Tania gaat nog veelvuldig naar buiten. Ze laat de honden uit, gaat naar de supermarkt, rent graag een rondje om de conditie op peil te houden. Ze heeft wel een mondkapje in bezit, maar de regels zijn onduidelijk. Ik luister het gefascineerd aan. 5000 pesos is een kleine 190 euro. Een Mexicaans maandkomen. Wat een bizar verschil met Nederland.

Deze avond gaf Rutte zijn telkens weer kraakheldere persconferentie. Er gaan daardoor nooit geruchten de rondte, hooguit aanvullende vragen. Wat Rutte zegt is het beleid; ja, je kunt een boete krijgen als je in samenscholingen bent. Maar dat is wel duidelijk. De mondkapjesdiscussie wordt vooral gevoerd door de onderbuik; het RIVM en de algehele wetenschap trekken het nut voor mensen buiten de zorg in twijfel. Kortom, een mondkapje is een schijnveiligheid. En daar zo’n flinke boete voor?

Het leuke aan Tania is dat ze lang niet alles voor waar aanneemt. Ze kent haar goedgelovige moeder. Haar broer is doorgaans wat kritischer, maar die is in paniek door het coronavirus.

Als ik ’s morgens wakker word, zie ik haar eveneens dagelijkse voicemessage. Die duurt normaal één á twee minuten. Goodmorning, muchos besos, have a great morning, hope you slept well and I speak to you soon, omgeven door die nog altijd innemende grinnik tussendoor, zorgen altijd voor een vrolijke ochtend. Ditmaal is de boodschap iets langer. Het gerucht zaaide zoveel twijfel, dat een góede krant het heeft ontkracht. Fake news dus. En dan ben je toch weer blij met onze helder communicerende overheid.  

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Totaal: € -
30
apr, 2020

Liefde op Afstand: mijn verjaardag

Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel vier:

Verslaggever Steven van Beek ontmoette Tania in Mexico. Het was liefde op het eerste gezicht. Corona gooit nu roet in het eten.

Ik was 16 april jarig en hoewel ik het in normale omstandigheden ook niet uitgebreid vier, was het ditmaal natuurlijk wel écht alleen. Enkele videogesprekken brachten wat leven in huis. Tania doet daarbij ook een voorstel: we zullen uit eten gaan; ik om zeven uur ’s avonds, zij om twaalf uur ’s middags. We kleedden ons er ook naar: ik had een net blouseje aan, zij een fraai jurkje en maakte zichzelf op. Een romantisch etentje tijdens het Zoomen.

We praatten over onze jeugd, we spraken over allerlei gevoelens, ideeën en diepere lagen. Het zonnetje schijnt bij ons allebei. Ik zit op mijn balkonnetje met een koud biertje en fijn uitzicht, zij zit binnen in haar koele huis. Het voelt alsof we echt samen zijn. En ik voel me jarig.

Een paar weken eerder had ik haar het Pepe-verhaal verteld, dat ik hier natuurlijk ook moet vertellen. Mijn poes heet Pepe; de naam had ik eerder bedacht dan dat ik haar had en ik vind het nog steeds een briljante naam. Toen ik twee jaar geleden door Zuid Amerika reisde, ben ik daarom ook actief op zoek gegaan naar een Pepe. Restaurants die iets van Pepe in hun naam hadden, bleken echter geen Pepe in dienst te hebben. Ik vroeg het in de hostels waar ik verbleef, maar helaas: ik heb nooit een echte Pepe gevonden. Ze lacht honderduit om deze misschien wel merkwaardige zoektocht. ,,Mijn oom heet Pepe!”, giert ze het uit. Het klinkt misschien wat overdreven, maar ik krijg kippenvel van deze nieuwe kennis. Wát een vrouw. Ze heeft zelfs een ‘tio’ Pepe! Tania kijkt met een glimlach in de camera. ,,Ik zal hem binnenkort eens bellen.”

Terug naar mijn verjaardag, terug naar ons Zoomgesprek. ,,Ik heb natuurlijk nog een cadeautje voor je”, lacht ze na zo’n anderhalf uur. ,,Het is een filmpje, dus die parkeer ik even hier in het scherm.” Haar liveverbinding verdwijnt en een filmpje verschijnt. Het duurt zo’n drie minuten. Ze heeft er werk van gemaakt, heeft er zelfs een correcte Nederlandse zin in verwerkt die wonderwel keurig uitgesproken wordt. ,,Oh, en er is nog iemand die wat tegen je wil zeggen”, zegt ze halverwege het filmpje. Er wordt geschakeld. Een wat oudere heer wordt zichtbaar. Hij kijkt recht in de camera en begint in het Spaans te praten. ,,Hola Steven. Ik ben Pepe, tio Pepe. Ik hoorde dat jouw kat ook zo heet. En ik hoorde dat jij verder geen enkele Pepe kent. Dat treft, ik ken ook geen enkele Steven. Ik hoop je ook daarom ooit te mogen ontmoeten. Voor nu: van harte gefeliciteerd vanuit Mexico.”

Het filmpje loopt af. Ik ben ontroerd. We zitten 9245 kilometer en 420 meter van elkaar verwijderd, maar het voelt nu heel prettig dichtbij.

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Totaal: € -
29
apr, 2020

Liefde op Afstand: werken

Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel drie:

Verslaggever Steven van Beek ontmoette Tania in Mexico. Het was liefde op het eerste gezicht. Corona gooit nu roet in het eten.

We videobellen en chatten dagelijks. En hebben allebei wat zorgen. Niet zozeer om het virus, maar om de consequenties van alle maatregelen. Tania is zelfstandig alternatief therapeut en houdt praktijk aan huis. Sinds 16 maart is er ook in Mexico een soort lockdown. Er komt niemand meer langs. Al haar afspraken gaan sindsdien online, via Zoom.

Dat is niet direct nieuw voor haar. De afstanden in Mexico Stad zijn groot. Of nou ja, het verkeer werkt vaak tegen en dus waren online sessies altijd al optioneel. Veel cliënten stoppen nu met de sessies, wat natuurlijk zorgen baart. ,,Om rond te komen heb ik eigenlijk drie consults per dag nodig. Nu zijn het er vaak nul of één. En incidenteel twee”, verklaart ze haar financiële zorgen van het moment. Het leuke is: ze kijkt nu reikhalzend uit naar die sessies, zoals ik reikhalzend uitkijk naar nieuw te schrijven teksten. Een prettig soort opluchting om weer wat zinnigs te doen. En ernaar uit te kijken. Telkens als BN DeStem belt, doe ik een vreugdedansje. Net als Tania dat heeft bij een aanmelding van een nieuwe sessie. Soms doen we dat dansje samen, de telefoon op onszelf gericht. Dan lachen we hardop.

We zoeken allebei alternatieven. Daar is zij wat doortastender in, zo lijkt het. Ze biedt sinds kort wekelijks een online mindfulnessklas aan. ,,Dat wilde ik al doen vóór corona. De crisis zorgt er gewoon voor dat dit idee in een versnelling is gekomen”, legt ze uit. De online sessies zijn voorlopig nog gratis. Misschien wil ze een wekelijks extra klasje organiseren, betaald. Dat wordt voorlopig geen vetpot. De gratis sessies trekken gemiddeld twaalf deelnemers, inclusief een verdwaalde Bredanaar. Ze wil straks zo’n twee euro vragen. Misschien heeft het potentie voor de lange termijn.

Maar inhoudelijk zijn de therapeutische sessies wel wat eentonig. Al haar cliënten hebben het over maar één ding: angst voor het coronavirus en de toekomst. Al mijn opdrachten hebben nu ook maar één onderwerp. We zitten in dat opzicht in hetzelfde schuitje. En inspireren elkaar. In onze zoektocht naar positiviteit, in de lange termijnhoop elkaar toch ooit nog in het echt te zien.

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Totaal: € -
28
apr, 2020

Liefde op afstand: de tickets

Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel twee:

Verslaggever Steven van Beek was in januari op vakantie in Mexico en ontmoette daar Tania: ze baadden in zee en kwamen toevallig in elkaars vaarwater. Dat was vlakbij het stadje Tulum, in het zuidoosten van het land. Het was liefde op het eerste gezicht. Al snel werden de vliegtickets voor 25 april geboekt, om die liefde verder te onderzoeken. De voorpret was echter maar een kort leven beschoren: het coronavirus gooide roet in het eten. Het virus is inmiddels ook in Mexico gearriveerd.

,,Natúúrlijk gaat ons samenzijn wel door. Ik weet echt 100% zeker dat je 25 april deze kant op komt en dat we een geweldige tijd zullen hebben”, riep Tania op 16 maart. Minister-president Mark Rutte kondigde strenge maatregelen aan en zonder te pretenderen dat ik ook maar enige kennis van virologie heb, had ik toch het sterke voorgevoel dat mijn reis naar Mexico op de tocht stond. In dat land was op dat moment nog niets aan de hand. Ja, natuurlijk was al wel bekend dat het coronavirus bestond en dat het in Azië en Europa al flink wat slachtoffers eiste, maar als je er niet middenin zit wil je de situatie nog wel eens onderschatten, nietwaar?

Met beleid probeerde ik haar toch te waarschuwen dat de kans dat ik naar haar toe zou komen kleiner en kleiner werd. De vliegreizen stonden nog gewoon op het programma en ergens hoopte ik dat ze geannuleerd werden. Dat ik de keuze niet hoefde te maken. Zij bleef de dagen erna optimistisch. Natuurlijk gaat het wel door.

Pas twee weken later, begin april, sloeg ook bij haar de twijfel over mijn komst toe: het virus bereikte Mexico. Winkels in de stad moesten hun deuren sluiten. Maatregelen werden genomen. Er was nog wel een sprankje hoop dat mijn komst mogelijk zou zijn, maar het was ergens wel prettig dat we daarin niet meer lijnrecht tegenover elkaar stonden.

Op 7 april werd mijn eerste vlucht, van Brussel naar Madrid, officieel geannuleerd. ,,Ik denk dat je nog wel kúnt komen, maar ik wil niet dat je naar Madrid gaat”, weifelde Tania met het oog op de brandhaard aldaar. Maar de keuze lag dus nog altijd bij mij; ze zocht zelfs al vluchten van Amsterdam naar Mexico Stad, of omgekeerd. Flirtend: ,,Ach, en als we nergens heen kunnen, blijven we toch drie weken saampjes thuis?”

Dagen verstreken en meer en meer besefte ook Tania dat 25 april kansloos werd. Vervolgens werd ook nog de vlucht van Madrid naar Mexico Stad gecanceld, waardoor mijn reis echt echt echt officieel niet meer door kan gaan. Balen, maar het is niet anders. Samen spreken we de hartstochtelijke wens uit dat we elkaar later dit jaar alsnog zullen gaan zien. En ach, met zo’n lockdown is het toch ook lastig om ándere mensen te ontmoeten, toch?

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Totaal: € -
27
apr, 2020

Liefde op Afstand: de date

Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel één:

Verslaggever Steven van Beek was in januari op vakantie in Mexico en ontmoette daar Tania: ze baadden in zee en kwamen toevallig in elkaars vaarwater. Dat was vlakbij het stadje Tulum, in het zuidoosten van het land. Het was liefde op het eerste gezicht. Al snel werden de vliegtickets voor 25 april geboekt, om die liefde verder te onderzoeken. De voorpret was echter maar een kort leven beschoren: het coronavirus gooide roet in het eten. Het virus is inmiddels ook in Mexico gearriveerd.

Ik had nog een paar dagen in Tulum. De zee had ik nog nauwelijks bezocht en het was heet, die ochtend. Ik dreef in het aangename water en speelde met de fijne golven. Zij liep de zee in en moest nog wennen aan de temperatuur. Wreef demonstratief over haar schouders, tot we elkaar aankeken. Ik maakte een grapje en we raakten in gesprek. Tania was op bezoek bij haar moeder in Tulum. De dag erna zou ze teruggaan naar haar woonplaats, vlakbij Mexico Stad. Ze genoot van dit weer, want thuis was het maar 10 graden. ,,Ohh”, riep ze plots opgewonden en ze wees achter me. Twee enorme vissen maakten gebruik van een golf. ,,Dat was prachtig”, omschreef ze haast ontroerd, want ja: bij zoiets ben je altijd te laat.

Dat het zou gaan regenen, was voorspeld. De eerste druppel viel een half uurtje later. Tania en haar moeder bleven onder hun gezamenlijke parasol liggen. Ik besloot terug te gaan naar het hostel, maar niet voordat ik Tania uitnodigde voor een drankje later die avond. Ja. Dat wilde ze wel.

De date werd gemaakt. Het gesprek ging als vanzelf: over haar werk als alternatief therapeut, haar vorige werk als financieel adviseur. Haar moeder, haar vader, haar broer. Dat huidige werk was een eigen praktijk in de opstartfase en ze had er haar eigen gedachtes en theorieën bij. Het leverde een inspirerend en fascinerend gesprek op.

,,Wat denk je dat die twee vissen nu aan het doen zijn? Ik denk dat ze nu diep in de oceaan aan het praten zijn. Aan het roddelen zijn. Aan het fantaseren zijn. Over ons”, memoreerde Tania aan de twee vissen eerder die middag. Ze glimlachte vertederend. ,,We moeten hen een naam geven. Ik stel Conchita en Chato voor. Zij waren de eersten die ons zagen en wisten dat het een goede ontmoeting was.” Ik keek in haar donkere ogen, die een verlichtende werking op me hadden. Haar fantasie rondom deze twee vissen haalde ook het beste in mij naar boven en we schreven samen een heel kinderboek. Conchita en Chato, tot dat moment met hun eigen onderlinge besognes en problemen, zwemmen nu met volle tevredenheid rond in de verre dieptes van Mexicaanse Golf. En onze eigen avond duurde tot in de verre dieptes van de Mexicaanse nacht.

Wat vond je van dit verhaal?

Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!

Totaal: € -

Ook Paaspop Den Hout geannuleerd

DEN HOUT – Paaspop Den Hout gaat dit jaar niet door. Het festival kreeg donderdagavond van de gemeente Oosterhout te horen dat de editie officieel geschrapt moet worden in verband met het coronavirus. ,,Natuurlijk niet onverwacht, we denken ook dat het niet anders kan”, reageert Bram Bul van de organisatie.

Kopers van een ticket krijgen bericht van de organisatie. Daarin worden twee opties gegeven: mensen kunnen hun geld terugkrijgen, of het ticket laten omboeken voor de editie van 2021. De organisatie heeft besloten het festival niet te verzetten naar later dit jaar, gezien de drukke agenda’s van de optredende artiesten. ,,Aan ons de taak om volgend jaar heel sterk terug te komen”, belooft Bul. De organisatie geeft aan dat er in de loop der jaren financieel wel het een en ander is opgebouwd, waardoor de toekomst van het festival niet in het geding komt.

Bloemen uitgedeeld in het Amphia

BREDA – ,,Kom je een bloemetje halen na werktijd?” Maaike van Eijck van bloembinderij Cees van Eijck wijst het zorgpersoneel van het Amphia als ware verkoopster actief op de kleurige bloemenzee in de ontvangsthal van het ziekenhuis. Nederlandse kwekers doneren een groot deel van hun oogst aan de ziekenhuizen en zorginstellingen. De Bredase bloemiste stond om zes uur maandagmorgen al klaar, opdat het nachtpersoneel bij het naar huisgaan ook verzekerd was van een boeketje. Ze stond hier niet alleen namens haar eigen zaak; meerdere bloemisten uit de omgeving van Breda ondersteunden de actie.

Door het coronavirus is het een rampjaar voor kwekers. De export naar het buitenland is nagenoeg 0, wat voor enorme overschotten zorgt die daardoor waardeloos zijn. ,,In onze winkel gaat het nu nog heel goed. Mensen kopen juist meer bloemen, voorlopig, dus we hebben het druk. Maar de Nederlandse markt is echt zeer klein in het totaal”, legt van Eijck uit.

Ze staat hier namens de telers uit Naaldwijk, die de bloemen aanbieden aan het zorgpersoneel. Als dank voor de goede zorgen tijdens dit coronavirus. In het Amphia heeft Van Eijck een klein kraampje opgetuigd, omringd door kleurrijke bloemen zoals gerberas. ,,De boeketten zijn gemaakt door vrijwilligers, vooral tieners. We staan hier nu op de beste locatie van het ziekenhuis: hier komt het personeel binnen dat een dagdienst draait en hier verlaat het personeel het Amphia ook na een nachtdienst.”

Het personeel reageert enthousiast en hopen dat er aan het einde van hun dagdienst nog wat over is. Beveiliging van het ziekenhuis bracht maandagochtend al een deel van de bloemen richting de intensive care. ,,Dat snap ik goed. Die mensen zullen wel vermoeid zijn, dus dan is het fijn dat ze direct al wat krijgen. Wij staan hier tot na einde shift van de middagploeg en ik denk er genoeg is voor iedereen.” Niet alleen bij het Amphia werden bloemen uitgedeeld. De bloemist toog ook naar vier zorginstellingen in Breda om bloemen en planten uit te delen tot ondersteuning van personeel en als hart onder de riem voor bewoners.

Culinair Pakhuys naar Oosterhoutseweg

OOSTERHOUT – Medio juni hoopt brasserie Rembrandt haar deuren te open in het monumentale pand aan de Oosterhoutseweg 139, waar tot voor kort Croy Boschlust zat. Culinair Pakhuys neemt er  dan zijn intrek en huurt de ruimte.

Het cateringbedrijf leefde al een tijd in onmin met de pandeigenaar van de Bredaseweg en verlaat Oosterhout, om net buiten de stadsgrenzen alsnog terug te keren. Daar zijn de mogelijkheden om een breder palet aan horeca neer te zetten. ,,Ik heb daar nog als klein mannetje stage gelopen en ken het er goed. Het is een perfecte plek om meer te doen dan wat we tot nu toe gedaan hebben. Aan de straatkant komt een brasserie die we Rembrandt gaan noemen, het Culinair Pakhuys neemt er haar intrek en achterin kunnen evenementen georganiseerd worden in drie verschillende zalen. Denk aan vergaderingen, bruiloften en feesten”, schetst Maas. ,,En dan is er ook nog een koetshuis waar je met honderd man een feestje kan vieren, of een barbecue kan organiseren.” Maas benadrukt dat er geen logies aangeboden zullen worden.

,,We willen er een hele toegankelijke brasserie van maken, met vriendelijke prijzen en een mooi terras. Het ligt natuurlijk prachtig tussen Breda en Oosterhout en het is in een mooi pand, maar we willen voorkomen dat het alleen weggelegd is voor mensen met een flink budget”, schetst hij verder.

Bewust is gekozen voor een algemene naam. ,,Hoewel de Nachtwacht wel echt terugkomt in het interieur straks, dus Rembrandt speelt wel een rol.”

Uiteraard heeft Maas ook flinke zorgen om het coronavirus. ,,Dat geldt voor alle horeca, voor iedereen. Wij hebben wel wat vlees op de botten en gezien de maatregelen van het kabinet heb ik goede hoop. We kunnen nu wel in alle rust naar juni toewerken.”

Gratis schetsen corso zorgen voor fijn tijdverdrijf in Zundert

ZUNDERT – Wessel (9) en Imee (6) van den Broek kleuren graag. Ze hoopten er al langer op dat er ooit Corsokleurplaten op de markt zouden komen. ,,Dus toen ik de schetsen vanmorgen op Facebook voorbij zag komen, twijfelde ik geen moment en zette de printer aan. Ze waren echt door het dolle heen”, grijnst moeder Marjolein. Corso-ontwerper Erwin Leenaerts van buurtschap Wernhout zette donderdagochtend eigen schetsen van oude corsowagens op Facebook. Voor de kinderen uit het dorp, om wat te doen te hebben in deze onzekere en vervelende tijden.

Leenaerts wil er verder ook niet al téveel tijd aan kwijt zijn. Er ook niks aan verdienen, maar de kinderen gewoon op laagdrempelige wijze wat leuks te doen geven. Zijn oproep aan zijn collega-ontwerpers -zowel binnen als buiten het Zundertse Corso- is simpelweg om ook oude schetsen te delen. ,,Dan kunnen de ouders het gewoon zelf uitprinten. De kinderen in ons eigen buurtschap zijn echt corsogek en dat geldt natuurlijk voor veel meer buurtschappen.” En omdat het idee vooral heel eenvoudig is, haken ontwerpers aan. Tientallen schetsen passeren de revue op zijn timeline. Alle schetsen zijn uiteindelijk ook echt corsowagens geworden, ziet Leenaerts. ,,Ik heb er zelf nog best veel die ik misschien nog kan gebruiken. Die houd ik nog even voor mezelf.” Marjolein drukt alles dat voorbij komt in tweevoud af, Wessel en Imee starten direct met ‘Adieu Vincent’ van buurtschap Wernhout en Gekkengoud van buurtschap Laer-Akkermolen. Winnaars van het corso in respectievelijk 2015 en 2013. ,,Het zijn zulke corsogekken, dat de wagens zo echt mogelijk willen natekenen. Met de originele kleuren dus”, grijnst Marjolein.

De twee kinderen kijken in de zomer uit op de tent van buurtschap Raamberg. ,,Als we op vakantie gaan, mogen ze altijd wat dvd’s meenemen. Dat zijn meestal volledige corso’s. Ze kennen de wagens, ze kennen de kleuren, de buurtschappen”, schetst moeder Marjolein de corsogekte in huis. Het gezin beperkt zich daarbij niet tot Zundert, maar maakt ook uitstapjes naar andere corso’s. ,,En je raadt het al: uit al die schetsen filteren ze de Zundertse wagens er zonder nadenken uit.” Als de tekeningen klaar zijn, willen ze hun ingekleurde schetsen in de brievenbus doen van zorgcentrum De Willaert. ,,Omdat de bewoners ook vaak corsogek zijn. Dat vinden Wessel en Imee een leuk idee, maar dan zeggen ze wel gauw: ‘maar de mooiste houden we voor onszelf hoor!’”