Niets is zo efficiënt als de Nederlandse efficiëntie. Die is haast ongeëvenaard, zo zei ook de Mexicaanse YouTubester Daniela Bos onlangs in een interviewtje dat ik met haar had voor BN DeStem. Ze keek die eerste maanden haar ogen uit. Dat doe ik hier in Mexico ook, maar dan in tegengestelde richting. Het is bij tijd en wijlen hilarisch, maar toch vooral tijdrovend.
Ik ontving vandaag een Amazonbestelling, maar het product voldeed niet en dus moet het linea recta terug naar Amazon. Linea recta is niet correct: daar gaan nog wat schijven overheen.
Copyshop
Hier volgt slechts een onderdeeltje van het hele proces. Het pdf’je moet bijvoorbeeld worden uitgeprint. We hebben zelf geen printer, want laten we wel wezen: die krengen doen het toch haast per definitie nooit als je ze nodig hebt? Nu zijn er in Mexico talloze copyshops, dus dat hoeft geen probleem te zijn. Er is een copyshop op loopafstand van ons huis, in een soort kantoorspullendingenhandel. Ik loop naar binnen en wil direct naar de copyshop lopen, maar ik word tegengehouden door de security. Mijn tas, die moet in een kluisje. En die kluisjes zitten aan de andere kant van de ruimte, zo’n dertig meter lopen. Eenmaal daar moet ik vijf pesos voor zo’n kluisje betalen, prima.
Ticket
Dan loop ik terug naar de copyshop, waar twee medewerkers met hun telefoon spelen. Dat snap ik best in een verder lege winkel en ik loop naar de balie. Een van de dames kijkt me aan en knikt naar een apparaat. Ik moet een ticket hebben voordat ze me helpt. Het apparaat print mijn ticket en ik zie de dame direct op een knop drukken. Dingdong. Op het scherm verschijnt mijn nummer en haar balie. Ik leg uit dat de pdf op een USB staat. Ze plugt deze in haar computer en binnen een seconde verschijnt mijn pdf op haar beeldscherm. Print. En ze geeft mij een nieuw ticket. Met een barcode; ik zal het verschuldigde bedrag eerst moeten betalen in de winkel, nabij de kluisjes. Daar is het wat drukker en ik beland dan ook in een kort rijtje. Irritant, maar ach. Eenmaal aan de beurt betaal ik één peso tachtig en loop met een nieuwe kassabon terug naar de copyshop. Hier herhaalt de kwestie zich: ik moet eerst het ticket uitprinten.
Security
Er is nog steeds niemand, maar dat is kennelijk zoals het moet. Het apparaat print mijn ticket en ik zie dezelfde dame op een knop drukken. Dingdong. Op het scherm verschijnt mijn nummer en haar balie. In de tussentijd is er nog niemand geweest, maar toch moet ze kijken waar dit precies over gaat. Ze loopt naar haar computerscherm aan de andere kant van de copyshop, checkt het nummertje en deze blijkt overeen te komen met mijn pdf. Ze overhandigt mijn twee a4’tjes en bewapend met hetgeen ik voor kom, loop ik terug naar de kluisjes, haal mijn tas eruit en stop mijn pdf’jes in mijn tas. Ik wil naar buiten lopen maar word tegengehouden door de security. Of ik ‘hetgeen ik kocht’ kon laten zien en natuurlijk ook de kassabon. Ik moet dus mijn tas openmaken en laat hem mijn a4’tjes zien. Ik kan zo snel mijn kassabon niet vinden; deze zit blijkbaar niet in mijn tas. Ik mag niet weg, moet het laten zien. Afijn, lang verhaal kort: ik vind mijn kassabon alsnog en mag naar buiten. Op naar de DHL, voor de volgende etappe.
Ik ben er een half uur aan kwijt. Kluisje, omgerekend: twintig cent, kopietje, omgerekend: zeven cent.
Geen verhaal meer missen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief!
Je ontvangt deze onregelmatig, maar altijd op een zaterdag. Het enige dat je in hoeft te voeren is je emailadres! 🙂 Schrijf je nu in en krijg twee euro korting op mijn boek Het Groene Schaduwlicht!
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
