Als ik eenmaal op de stenen vloer van de verder warme huiskamer sta en Adriana het ei in haar handen neemt, popt een vage jeugdherinnering op. Ik denk dat ik negen of tien jaar oud was. Mijn moeder vroeg mij of ik in een bad vol eten wilde zitten, want dat zou een soort therapeutische werking hebben. Dat zag ik als kleine jongen natuurlijk helemaal niet zitten, waarop m’n moeder gelijk toegaf. Ik hoefde niet, als ik dat niet wilde. Zeker dertig jaar later kan mijn moeder zich dit moment niet herinneren, maar, zegt ze gehaast: het zou kunnen. Het klinkt als iets dat ik zou kúnnen voorstellen. De enige concrete herinnering van mij is dat het iets met een ei was. Het eerste dat haar bij het aanhoren van mijn jeugdherinnering te binnen schiet: hoe maak je zo’n bad in godsnaam schoon?
Tien minuten later appt ze me. ,,Ik zit nu steeds aan dat prutje te denken.” Ofwel: gaat dat door de afvoer, of maak je het op een andere wijze schoon? Ze heeft in ieder geval geGoogled en inderdaad een therapeutisch bad gevonden. Een bad gevuld met citroen, honing, melk en, inderdaad, ei.
Het ei
Adriana heeft het ei losjes in haar vuist. Ze beweegt deze van een afstandje langs mijn lichaam en merkt op dat ik misselijk ben, wat klopt. Ze gaat verder. Mijn benen, mijn billen, mijn rug, mijn achterhoofd. Soms raakt ze mijn lijf aan met het ei. Zoals achter in mijn nek.
Adriana stopt en pakt een glas, voor éénderde gevuld met water. Ze klopt het ei kapot. Plons. Het eigeel splitst zich in tweeën en twee stukjes eiwit drijven losjes van elkaar onder het eigeel *1. We kijken er samen gebiologeerd naar.
Spetter
Tijd voor het tweede onderdeel. Met haar handen schiet ze niets naar me. Alsof ze water spettert, zonder water. Felle bewegingen op een halve meter van mijn gezicht. Ik voel gekke sensaties op mijn gelaat belanden. Geen water, maar een zoutachtige materie. Ik sluit mijn ogen, uit angst dat het zout daar belandt. Ik voel met mijn handen aan mijn gezicht. Niets.
Dan sprenkelt ze olie rondom mij. Een volledige cirkel. Ze vraagt me als een bezetene te dansen en steekt de olie aan. Dat gaat de eerste keer mis; het vuur dooft direct. Een tweede poging gaat beter. Ik dans als een bezetene in een vuurcirkel! Als het vuur weer dooft, blijft er een materie op de grond smeulend achter. Ze veegt het bijeen.
Zout. *2
Xylofoon
Meer en meer vraag ik me af waar ik ben. Wat hier gebeurt. Adriana pakt een soort xylofoon en slaat een toets aan. Het geluid sterft onmiddellijk weg. Ze probeert het nog eens, maar het heeft nog geen nut.*3 Pas bij de derde keer blijft de toon aanhouden.
Dat is haar laatste actie. Na een half uur is het klaar. Verbouwereerd verlaat ik het huis, zonder enig idee wat ik voel of wat ik zojuist heb meegemaakt.
Maar dat ik een dag later vol ideeën zit, urenlang schrijf en me tamelijk vrolijk en een soort van opgelucht voel: dat pleit wel voor sjamaan Adriana. Maar verbouwereerd ben ik nog steeds.
Adriana is een sjamaan. Ze woont nabij Coyoacán, in het zuiden van Mexico Stad. Haar expertise: je energie zuiveren door de negatieve energie weg te halen.
Duiding
*1: volgens de sjamaan betekent gespleten eigeel een splitsing van lichaam en ziel. De twee losse stukjes eiwit zouden twee mensen kunnen zijn die zijn heengegaan, twee mensen waarover ik mij zorgen maak of twee mensen die ik mis.
*2: zout betekent een soort blokkade. Een blokkade in het brein, in het lijf. Alleen negatieve energieën kunnen hun intrede maken en zo de blokkade verergeren. Adriana verbrandde de cirkel rondom mij, waarop het zout uit mijn energie tastbaar werd en dus verwijderd kon worden. In plaats van zout kan er ook zand zijn. Zand is gewoon viezigheid. Negativiteit of zorgen; zand staat wel in de weg maar blokkeert verder niets. Het gekke is: Adriana gebruikte geen zout of zand. Het was er door het vuur.
*3: het vuur doofde dus direct, net zoals het geluid van de xylofoon. Dat betekent dat de energie nogal laag is. Door het vuur alsnog aan te steken en het geluid van de xylofoon alsnog te laten klinken, wordt ook de lage energie opgeruimd.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
Pingback: Pepe laat je 10.000 gedachtes loslaten - Steven van Beek