,,Wat zijn eigenlijk Nederlandstalige koosnaampjes voor je geliefde?”, vroeg Tania me toen ik nog maar kort in Mexico zat. Ik dacht even na. Er zijn er natuurlijk talloze, maar ik prefereer dan toch mijn favorieten te delen. ,,Liefje, poepje, scheetje, knapperd…”, som ik op. ,,Oké. En wat betékenen die woorden?”
Ze was ontsteld, na mijn uitleg. ,,Je noemt je geliefde echt póepje? Caquita?”, riep ze uit. ,,En schéétje? Een pedo? Dat is toch raahaar?” Natuurlijk legde ik uit dat het liefkozend bedoeld wordt. Dat het niet létterlijk poep en scheet betekent. Die uitleg accepteert ze uiteraard wel, hoewel ze het raar blijft vinden. Ik vertel haar iets meer over de Nederlandse taal. ,,Dus als er -je achter staat, is het een verkleinwoord . Hoe noem je dan een gróte poep?”, vroeg ze grijnzend door. ,,Dat kan dus poep zijn. Of: een drol. Maar”, legde ik uit, ,,het verkleinwoord voor ‘drol’ is ‘drolletje’. En nu ik erover nadenk: die hoort óók tot de koosnaampjes.” Ze gierde het uit.
Nu, zeven maanden later, kent ze nog steeds maar een heel beperkt aantal Nederlandstalige woorden. Tellen tot tien gaat moeizaam, maar ‘poepje’, ‘scheetje’, ‘drol’ en ‘wortelstamppot’ behoren tot het oeuvre. Hoewel die laatste qua uitspraak nog behoorlijk wat moeite kost.
Als een vriendin van Tania een aantal maanden later aan haar vraagt hoe het eigenlijk met haar Nederlands gaat, grijnst ze. Dit is zo’n vriendin die overal wel de humor van inziet. Die dit wel begrijpt. Tania vertelt zonder schroom wat er besproken is en de hilariteit aan tafel is enorm. Die gekke Nederlanders die elkaar dit soort koosnaampjes geven: hoe bestáát het? Wat ranzig, wat respectloos, of -en dat kan natuurlijk ook nog-: is dit zo’n cultuurdingetje? ,,Wat is er mis met mi amor” ,vraagt de vriendin. ,,Niks hoor, maar misschien wat saai? Ik vind poepje sowieso leuker en speelser.”
Ranzig, respectloos of een cultuurverschil?
De ontsteltenis slaat meer en meer over naar hilariteit, naar acceptatie én naar inspiratie. Vooral als mijn verjaardag op 16 april ter sprake komt. ,,Misschien moeten we die dag een piñata organiseren, maar dan gevuld m… Nee, laat maar”, giert de één het uit. Maar in zekere zin wordt hier natuurlijk wél iets essentieels besproken.
,,Ik wil graag iets bijdragen aan de Mexicaanse samenleving, dat is mijn droom. Een voetafdruk achterlaten”, opper ik. ,,Daarom roep ik 16 april, mijn verjaardag, uit tot… El Día de Caquita!” Er wordt geproost, dit gaat een hitje worden. Er wordt direct onderzoek gedaan. Via websites als Libre Mercado en Amazon worden poephebbedingetjes opgezocht; de markt is er kennelijk klaar voor. Dit wordt fantastisch. Een soort El Día de Muertos, maar dan met fecaliën. Verspreid over de stad. Met emoticons, met kleding. Met een Pixarfilm die we Popo noemen, over de historie van deze feestelijke dag.
De voorbereidingen zijn in volle gang. Er is al een afspraak gemaakt met deze tacotent voor 15 april, om toch meer uiting te kunnen geven aan het thema.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Hier kun je je abonneren, of, en dat kan ook: op mijn profiel op BackMe.org.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.