We kennen allemaal De Wandelaar. Misschien ergeren we ons ook allemaal wel een beetje aan De Wandelaar. Maar wie is hij nu eigenlijk?
De Wandelaar ziet het levenslicht als hij ongeveer één jaar oud is. Het lukt De Wandelaar dan om te gaan staan en voorzichtig zijn eerste pasjes te zetten. Vanaf dan gaat het rap. De Wandelaar leert rechtop te staan en heeft plots letterlijk meer overzicht. En kan steeds beter lopen. Al gauw lukt het hem te rennen. Hij bemerkt dat hij zelfstandig van a naar b kan bewegen, wat hem een onafhankelijk gevoel geeft. De Wandelaar zet een gigantische stap in zijn ontwikkeling.
Hoewel: hier houdt die ontwikkeling als het gaat om wandelen wel zo’n beetje op. De Wandelaar moet dóór. Natuurlijk, sommigen ontwikkelen zich door. Leren harder te rennen middels sporten, maar over het algemeen is De Wandelaar al op zeer jonge leeftijd uitgeleerd. Het enige dat opvoeders De Wandelaar meegeven: let wel een beetje op. Kijk naar links en naar rechts, maar bovenal: verwonder je om al het moois dat je om je heen ziet. Eigenlijk is het alweer tijd voor de volgende stap: fietsen.
Met het leren fietsen, vergeet De Wandelaar een vertaalslag te maken naar het wandelen. Alles dat hij nu leert, gebruikt hij louter en alleen met de fiets als basis. En dat terwijl De Wandelaar maar al te goed weet dat hij de meest kwetsbare verkeersdeelnemer is. Het maakt hem ook de meest egoïstische en onbetrouwbare verkeersdeelnemer. De Wandelaar past immers nooit verkeersregels toe, die De Wandelaar wel degelijk kent. De Wandelaar geeft nooit aan welke richting hij opgaat. De Wandelaar draagt zelden een lichtje in het donker. De Wandelaar houdt geen rekening met voorrang van rechts. De Wandelaar slalomt, maakt spontane beslissingen die hij direct zonder te communiceren uitvoert. De Wandelaar wandelt over wegen, over paden, over het gras; hij laat zich slechts tegenhouden door waarlijke obstakels. De Wandelaar versnelt en vertraagt, De Wandelaar is niet te betrappen op een overduidelijk ritme.
De Wandelaar waant zich onkreukbaar. De Wandelaar eist zijn ruimte op en doet dat op niet mis te verstane woorden. Fiets over een voetpad en De Wandelaar reageert furieus. Wandel over een fietspad en De Wandelaar is zich van geen kwaad bewust. De fietser rinkelt, de auto toetert, de Wandelaar zucht geïrriteerd en doet met tegenzin traag een stapje opzij.
Niet voor niets openen gemeentes meer en meer voetgangerszones. Wandelaars begrijpen elkaar immers, terwijl overige verkeersdeelnemers de grootst mogelijke moeite hebben met De Wandelaar. De Wandelaar heeft onderling afgesproken geen verkeersregels nodig te hebben. De Wandelaar regelt dat met elkaar. Niemand raakt gewond, het wandelverkeer is in dat opzicht het allerveiligste.
De Wandelaar is nog steeds slechts 2 jaar oud. En tja, we zijn allemaal De Wandelaar. En ergeren ons tegelijkertijd groen en geel aan hem. Tot we weer De Wandelaar zijn. Dan vinden we De Fietser en De Automobilist maar een hinderlijke onderbreking van ons wandelgenot. Met z’n regeltjes.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)
