De tekst hieronder is nogal persoonlijk van aard. Te persoonlijk. Ik twijfel ook over publicatie ervan. Waarom zou je zoiets delen? Toch doe ik het en dat is puur en alleen voor mezelf. Maar misschien inspireert het anderen wel. Who knows. Juist door het te publiceren, vermoed ik zelf weer over een drempeltje te kunnen stappen. En door te kunnen gaan, op zoek naar een iets gelukzaliger gevoel.
Ik had maandag weer eens een mental breakdown. Dan is de wereld plots ijskoud en aardedonker; het geluk en de lach zijn niet aan te raken. Ik heb daar vaker last van. Veel vaker dan ik zou willen. Het is een soort zelf aangemeten depressie, omdat ik er onbewust zelf voor kies. Zwelgen in ongeluk is mijn verslaving. Afkicken is ontzettend moeilijk, het lijkt ook te verergeren met het jaar.
Natuurlijk wil ik dit niet. Het voelt verschrikkelijk. Maar het gebeurt. Vooral als ik vermoeid ben staan alle seinen op groen en lijkt dat de enige begaanbare weg. Als ik fris en fruitig ben, staan diezelfde seinen eveneens op groen. Dan lukt het me om dusdanig sterk te zijn niet die weg op te gaan, maar een ander, veiliger pad te kiezen. Dat vereist energie, maar dat is het waard.
Stemmetje in het hoofd
Het is een ingewikkeld proces. Volgens een stemmetje in mijn hoofd verdien ik het niet om me veilig en geborgen te voelen. Datzelfde stemmetje zegt met enige regelmaat dat ik waardeloos ben in m’n werk, alle sociale skills ontbeer, moet stoppen met Tania en dat ik eigenlijk helemaal niets echt leuk vind. Het stemmetje relativeert alles dat mooi is en benadrukt alles dat lelijk is. Ik kan niets, snap ook niets, weet ook niets. Het kost moeite om dat niet te geloven, als je hoofd dat dagelijks tegen je zegt. Het gemakkelijkste is die sluizen volledig te openen en het stemmetje alle ruimte te geven. Alle seinen staan immers op groen.
Hoe bied je tegenwicht? Er zijn meerdere methodes voor. Ga sporten en laat energie los. Benoem dagelijks je zegeningen en je successen. Ben dankbaar voor wat je hebt. Belicht heel bewust datgene dat goed gaat. Kortom: probeer je niet in dat aantrekkelijke ravijn te storten. Dat is ontzettend moeilijk. Het is een aantrekkelijke verslaving, die haast al mijn hersencellen bezet houdt en alle creativiteit en inspiratie wegvaagt.
Het gaat ontzettend goed
Het slaat ook nergens op, zegt de rede in mij. Het gaat ontzettend goed, ik heb niets te klagen. Ik verdien mijn geld met wat ik het allerleukste vind. Ik heb volledige vrijheid om te doen wat ik wil. De verplichtingen die ik heb zijn over het algemeen heerlijk. Ik heb de leukste en mooiste vriendin van de wereld. Ik heb hele fijne vrienden. Liefdevolle ouders. Ik ben gezond. Er is eigenlijk helemaal niets op persoonlijk vlak, dat het rechtvaardigt me zo te voelen.
Ben toch niet zo streng voor jezelf, zegt mijn therapeut. Laat dat stemmetje er zijn. Ga er niet mee in discussie, maar geef het liefde. Omarm het. Dat ravijn is er, dat is een figuurlijk feit. Je kunt beter genieten van het formidabele uitzicht dat het je geeft. Want hoe aantrekkelijk en verslavend het ook is om in het diepe te duiken: vanaf het bergpad zie je de grond beneden ook. Het levert je geen nieuwe inzichten op, terwijl doorlopen altijd loont. Dat geeft je nieuwe vergezichten, die per definitie een stuk interessanter zijn. Omdat ze nieuw en leerzaam zijn. En stilstaan kan ook; het fijne van vergezichten is dat er altijd iets te zien is dat je nog niet eerder zag.
Grappig hoe dat werkt. Een dag nadat ik deze tekst schrijf, voel ik me opgelucht. Het ravijn met fonkelende groene lichten ligt kennelijk ergens om de hoek, want ik zie ‘m niet meer. Alsof deze tekst me nieuwe inzichten heeft opgeleverd. Me houvast geeft. Zul je zien dat dat stemmetje hier weldra ook een afwijkend en geloofwaardig antwoord op heeft. Dat moet ik voor zijn. Voor nu is het fijn.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)