Telefoon vergeten

,,Hoe laat is het in godsnaam? Ik moet om tien over half de trein hebben!”, klinkt het gehaast. Ze blijkt nog tijd te hebben en schrikt blijkbaar direct van haar toon. ,,Oh, sorry. Ik ben vanmorgen m’n telefoon vergeten, ligt gewoon nog thuis. Man, ik voel me vandaag zo afhankelijk, onzeker en hulpbehoevend. Maar ik kan je verzekeren: dat ben ik normaal gesproken echt niet.”

Ze is normaliter ook niet zo gebonden aan die telefoon, verzekert ze. ,,Maar ik ben op zoek naar nieuw werk en een nieuw huis. In beide gevallen heb ik vele hengeltjes uitgeworpen, dus ik snak naar nieuws.” Of ze nu hoopt dat ze tientallen oproepen gemist heeft? ,,Sta ik dubbel in. Als ik gebeld ben, betekent dat wellicht een gemiste kans. Maar echt niets is ook weer zoiets. Toch neig ik daarnaar, maar dan moet het vanaf morgen wel losbarsten.”

De vrouw kijkt een beetje verward. ,,Weet je wat het ííhíís. Mijn telefoon ligt ’s nachts altijd naast me, op m’n nachtkastje. Gisterenavond heb ik ‘m echter aan de oplader in de woonkamer gelegd en ‘m niet mee naar bed genomen. Vanmorgen lag m’n telefoon niet naast me, dus ging ik er vanuit dat ie nog in m’n tas zat. Gewoonte, geen seconde over nagedacht.”

En dus stapte ze ‘s morgens de trein in, pakte haar tas en… ,,Gelijk dat besef. Ik vloekte! Ik realiseerde me gelijk dat ik ‘m niet bij me had, dat ie gewoon in de woonkamer lag. Stomstomstom.” Haar contract loopt heel binnenkort af, een nieuwe baan heeft flinke urgentie. ,,Ik had eigenlijk nog een half jaar, tot het slechtnieuwsgesprek vorige week. En dus…”, maar ik moet ‘r onderbreken. ,,Sorry, je hebt nog drie minuten. Je trein!”, wijs ik haar op mijn klok. ,,Oehgoeddatjehetzegtdoei!” en ze sprint weg.