Dat verhaal ging toch over ons?
Het luik heb ik zojuist laten zakken, de Kiosk is dicht. Nou is dat luik een soort traliewerk: je kunt erdoorheen kijken en doorheen praten. ,,We weten dat je dicht bent, maar mogen we je wat vragen? U schrijft toch in de krant?” Door de tralies heen zie ik een stelletje staan, begin twintigers. ,,Pas geleden wees mijn moeder me op zo’n verhaal. Ze dacht dat het over ons ging”, legt de vrouw uit. Ik kijk even goed naar ze, maar herken hen niet. ,,En ik denk het eigenlijk ook. Een paar weken geleden schreef je over een stel dat iets bij je kwam kopen”, verduidelijkt de vrouw. ,,Althans: mijn vriend kocht iets bij je, ik bleef op een afstandje staan en wilde eigenlijk niks.” Ah! Uiteraard weet ik over welk verhaal het gaat: de Perrongeluk van 15 juli jongstleden. De man drong aan en deed vele voorstellen, de vrouw hield alles ongeïnteresseerd af maar was uiteindelijk toch blij met haar american cookie. ,,Dat ging toch over ons? Het móet wel. Ook mijn moeder was overtuigd.”
Nu is het zo: dat verhaal zou ik heel regelmatig kunnen schrijven. Het gebeurt dikwijls. De welbekende druppel -dat moment dat ik besloot het eens op te schrijven- was een stel van Marokkaanse komaf, zeker niet dit stel. Die druppel was ook een tamelijk bizarre, verregaande overdrijving. Best hilarisch dat dit stel zich hier dan ten onrechte in herkent.
Maar hoe is dit verhaal dan binnengekomen bij het stel? Voelden ze zich aangesproken, betrapt? ,,Het was een spiegel, zo zijn wij gewoon. Het is een beetje een gekke manier van doen, maar ik denk niet dat dit op de lange termijn anders zal gaan”, grijnst de vrouw. Even is er een ongemakkelijke stilte. ,,Wel een beetje jammer dat het niet over ons ging”, besluiten de twee.
