Ik zit in de Bredase bibliotheek, aan een lange tafel. Om mij heen verzamelen zich al gauw zeven meisjes, die examen moeten doen. Ze zullen 15 jaar zijn. Schriftjes, boeken en computers komen tevoorschijn. Al gauw beginnen sommigen elkaar te overhoren. Wat was de USSR? En wat is communisme precies?
Een van de meisjes zit stil en afgezonderd te werken, maar toch aan deze tafel. Ze typt, kijkt soms op haar telefoon, maar heeft geen interactie met de rest. Haar iPods zorgen voor de ruis. De andere meisjes praten. Niet alleen over school, maar vooral over anderen. De aloude roddel en achterklap. Over de ‘toxic relatie’ van Britt en Joey (,,Hij vraagt dan hoe mijn dag was. En vraagt daar op dóór. Wat wil je daarmee bereiken? Je hebt toch al een relatie?”), over ‘vriendinnen’ die hier niet bij zijn. Wat vind jij van Lisa? Ja hè, irritant is dat hè!
Het stille meisje besluit wat eten te gaan halen en gaat in haar eentje weg. De rest kijkt ‘r half na, zonder dat ze stoppen met praten. En dan gaan ze los. ,,Ik vind dat zó’n dom wijf”, opent de een het spervuur. ,,Echt hè”, beaamt een ander. ,,Ik hoop dat ze zakt. Dan moet ze naar een internaat, heb ik gehoord. Dat zou ik dan weer grappig vinden”, zegt de derde. ,,Het is echt een sufkut, met ‘r nerdy brilletje”, vult de volgende aan. ,,Ze is zo dom. Kijk”, zegt weer een ander. Ze gaat op de stoel zitten, waar het meisje net zat en begint ‘r te imiteren. ,,Dan gaat ze zo met ‘r telefoon zitten. Wie doet dat nou? Zo asociaal, zo onhandig, zo lomp.”
Een van de meisjes kijkt mij bezorgd aan, als ik onbewust een klein beetje grijns. ,,Meneer? Het lijkt nu alsof we haar haten. Dat is niet zo, we mogen ‘r gewoon niet.”
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.|
