Als ik over het voorplein van Station Breda / Willemstraat rijd, komt er net een agent via de roltrap datzelfde plein op. Hij steekt zijn hand naar me op. Houdt hij me nu staande? Shit, ik mag hier natuurlijk niet fietsen. Fuck, boete? Geen. Zin. In. Hij begint te grijnzen. Ik stop en grijns wat ongemakkelijk terug. ,,Steven! Hoe is het? Ik heb jouw boek in m’n kast staan. Maar wacht even, wat doe jij hier? Je woonde toch in Mexico?”
Gezichten herkennen: niet mijn sterkste punt. In de stress schieten: soms wel.
