Bij ons in de buurt is een winkel waar ze allerlei knuffels verkopen. Dat lijkt best leuk, maar het valt tegen. Hoewel de zaak kleurrijk oogt, voelt het in alles somber. Het is er donker en de knuffels zijn niet aantrekkelijk. Ik vraag me altijd weer af hoe zo’n zaak overleeft.
Sinds enkele weken staat er een auto voor de deur geparkeerd, waarop de grote knuffels geposteerd staan. Een man schreeuwt via een microfoon wat de zaak zoal verkoopt. Ik weet niet of dat zin heeft; de straat is weliswaar een doorgaande weg, maar er zijn weinig wandelaars. De manier waarop hij zijn verkooptechnieken toepast is bovendien niet erg inspirerend; zijn teksten zijn echt gericht aan het luchtledige, ook als je letterlijk passeert. Maar toegegeven: sindsdien word ik dagelijks herinnerd aan deze winkel.
Nu heeft hij wat nieuws bedacht. Hij heeft zijn (denk ik) dochter ingeschakeld. Een meisje van een jaar of 16. Kort rokje, strak topje, die voorbijgangers persoonlijk en met een fijne glimlach aanspreekt.
Dat is misschien wel een oplossing. Een lekker wijf, hoewel haar kinderlijke uitstraling het juist superongemakkelijk maakt. Je gaat toch twijfelen, richt je blik toch op de winkel en overweegt toch de stap naar de winkel te zetten.
Maar ja, op het moment dat je naar die zaak kijkt, zie je toch weer die niet vrolijke, donkere, onaantrekkelijke zaak met die sombere knuffels.
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.|