In de deuropening van het restaurant verwelkomt een jongedame de gasten. De ingang wordt geblokkeerd door een koord, dat zij weghaalt als er iemand binnen wil komen. Ze begeleidt de mensen naar hun tafel, waarop de obers het van haar overnemen. Voor haar ligt een schrift; mocht het restaurant vol zitten, zal ze hier de wachtlijst van maken.
Eens in de zoveel tijd komt er een ober naar haar toe. Hij geeft haar dan een liefdevolle knuffel en een dikke zoen op haar wang. Hij is gek op haar, de knuffel is merkbaar liefdevol. Zij is een teer meisje van een jaar of 18, hij een grote, robuuste kerel. Ook een jonge twintiger, toch. Ze lacht niet als hij haar aanraakt. Ze lijkt het te ondergaan. Alsof het toch niet helemaal goed zit, tussen de twee. Ze wil het liever niet, maar laat het gebeuren. Verzet zich niet.
De jongen merkt dat niet. Om de haverklap komt hij naar haar toe, dolverliefd. Misschien wil het meisje zich wel concentreren op haar werk? Voelt ze zich opgelaten dat hij dat in het openbaar doet? En tijdens het werk? Het is lastig in te schatten.
Maar dan gebeurt er iets opvallends. Als er een jongeman langs het restaurant loopt, begint ze opzichtig naar hem te zwaaien. Is het een flirt? Is dit haar ware liefde? Haar hele gezicht verandert. Haar hele lichaamstaal. De jongen zwaait terug. Geeft haar een handkusje. Ze grijpt deze met twee handen en drukt deze op haar hart. En dan is hij weer weg; ze kijkt naar plek waar ze hem het laatst zag.
Het is 9 uur ’s morgens en een waar liefdesdrama voltrekt zich voor mijn ogen.
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.|
