De auto van mijn vader vereist soms wat gewenning. Vanuit de één, slaat ie gemakkelijk af. Zaak dus om gauw naar de twee de gaan. Als ik vertrek met de auto, rijd ik deze de straat uit. Vervolgens moet ik naar links, maar het zicht in die straat is dusdanig dat je echt stil moet staan. Ik glijd langzaam de straat op, maar de motor valt uit. Met de twee voorste wielen sta ik nu al op de doorgaande weg. Gauw probeer ik de auto weer te starten om mijn weg te vervolgen, maar… plots heb ik de helft van de sleutel in mijn hand. De andere helft zit nog altijd in het contact. Ofwel: de sleutel is gebroken!
Dat is onhandig. Ik ren terug naar huis, om mijn vader te verwittigen. Die komt gelijk in actie, met een tang en een andere sleutel. Het probleem is binnen enkele minuten opgelost. ,,Maar pap, hoe kan een sleutel breken?”, vraag ik ‘m. Ik kijk ietsjes beteuterd naar de helft van de sleutel, als me iets opvalt. ,,Is dat nou lijm?”
Juist. Mijn vader heeft de autosleutel gelijmd, omdat een nieuwe nogal duur is. Thoughts, hier?
FAQ, alvast:
- Waarom neem jij de gelijmde sleutel dan ook mee?
Nou, die lag in het sleutelkastje en ziet er gewoon uit als de sleutel. Ik had geen idee. Wie lijmt er nou een sleutel?
2. Hoe reageerde je vader?
Die vindt het stom van me dat ik de gelijmde sleutel meenam. Ik had hem moeten vragen welke sleutel ik kon gebruiken.
3. Waar lag de ‘echte sleutel’?
Elders, niet in het sleutelkastje.
4. Hoe ga je deze situatie in het vervolg voorkomen?
Ik vraag iedere keer als ik de deur uitga of ik nu wel de juiste sleutel meegenomen heb, tot ergernis van mijn vader.
5. Wiens schuld is dit?
Volgens hem de mijne. Volgens mij de zijne. En ikzelf weiger in dit geval te bewegen en da’s niet uit koppigheid. Tenzij jullie iets anders zeggen.