Mijn ouders zijn nu bijna twee weken in Mexico en mijn vader is sinds die tijd aan de diarree. De wraak van Aztekenkoning Moctezuma strikes again. De situatie verbetert niet, maar ziek zegt hij zich niet te voelen. Hij slaapt lange nachten en vele uren per dag. Heel veel doen we hierdoor niet, wat natuurlijk zonde is. Een groot deel van onze wilde plannen staan in de koelkast, de meeste plannen liggen in de vuilnisbak.
Mijn moeder en ik hebben zoals wel vaker lange en diepe gesprekken over vroeger, met instemmend geknik van mijn vader. Was het wel een goed idee om jou naar de Vrije School te laten gaan? Voelde je je thuis in je klas? Waren wij wel goede ouders voor je? Hoe was vroeger de relatie met je broer? Weet je nog die en die vakantie? En herinner je je meester Henk en Rene Rovers nog? Heb je nog contacten met mensen van vroeger?
Kippensoep
Mijn vader klaagt niet. Verre van. Hij lacht, verwondert, doet dansjes met Tania, maar lijdt uiteraard ook. We maken kippensoep voor hem en het overige eten is uitermate basis. Tania belt een plaatselijke dokter, wiens nummer ze via via krijgt, om te kijken hoe we de situatie van mijn vader kunnen veranderen. Hij schrijft ons een drietal medicijnen voor. We zitten in Merida, in Yucatan. Een huisje met een fraaie tuin en een eigen zwembad. Een leguaan klimt een muurtje op, mijn ouders kijken er vol verwondering naar.
Vandaag willen ze helemaal niets doen. Mijn vader gaat liever naar bed. Ik maak me zorgen. Niet alleen om mijn vader, moet ik tot mijn schaamte bekennen. Misschien wel meer om iets op het oog volstrekt onbelangrijks. Toch is het haast van levensbelang: ik heb mijn computer meegenomen, maar tijdens het schrijven van een tekst ging het scherm langzaam uit, tot het lichtgrijs bleef. Het zag er zorgelijk uit en ik heb dat ding echt heel erg hard nodig.
Medicijnenjacht
Ik besluit hem mee te nemen op medicijnenjacht, om deze in het centrum te laten zien aan een specialist. Die kijkt kort en heeft direct slecht nieuws. Het scherm is stuk. Waarschijnlijk heeft hij in mijn tas teveel gewicht te verwerken gekregen. Ofwel: geheel mijn eigen schuld. Misschien dat deze in Mexico Stad gerepareerd kan worden. Al mijn werk zit in die computer. Lange teksten, dingen die ik nog wil gebruiken. Alles. Zonder kan ik niet werken. Zonder heb ik geen inkomen. Het apparaat zorgt voor mijn onafhankelijkheid.
Ik barst in huilen uit. Ik zit al een paar weken niet lekker in mijn vel, dus dit zat eraan te komen. Het gênante is: dit gaat niet om mijn vader, maar om mijn computer.
Psychologie
Natuurlijk besef ik dat dat nogal egoistisch is. Tania stelt me gerust. Ze zegt dat dit wel degelijk om mijn vader gaat, maar dat diens sterfelijkheid, diens ouder worden simpelweg lastig te bevatten is, terwijl ik er nu wel echt mee geconfronteerd word. Dus verplaats ik mijn angsten naar mijn computer. Sterk staaltje psychologie, maar ik ben er ook stellig van overtuigd dat het met mijn vader wel goed komt. Hij is niet ziek. Met mijn computer komt het juist niet goed, dat is ook mijn stellige overtuiging. Dat het met mijn prioritering niet helemaal goed zit, weet ik maar al te goed. Gek hoe dat brein soms werkt.
Met de medicijnen en mijn computer keren we een paar uur later huiswaarts. Mijn vader zit achter zijn iPad. Hij bekijkt filmpjes hoe je een ASUS computer kunt voorzien van een nieuw beeldscherm. Via Amazon kun je een nieuwe kopen, maar hij is er vooral geinteresseerd in hoe je deze vervolgens bevestigt.
Passie en kunde
Ontroerend. Dit is zijn hele leven zijn grote passie geweest. Zijn grote kunde. Frutselen met techniek. Zowel thuis, als bij mij, mijn broer en zus, bij familie, bij buren en bij vrienden: iedereen vroeg hem altijd te kijken naar de electra, omdat hij altijd de perfecte oplossing voor handen had. Eerder deze reis gaf hij al aan dat hij de nieuwste technische ontwikkelingen niet meer bij kan houden, dat het hem niet meer interesseert. Dat besef had hij onlangs gekregen en hij leek er direct vrede mee te hebben. Hij is 74 en realiseert zich dat hij ouder wordt. En nu kijkt hij vol interesse naar de filmpjes. Om me te helpen. Alsof er uit het niets een soort vuur is aangewakkerd.
Hij kijkt op van zijn scherm en kijkt me onbewogen aan. Wat heb je liever, vraagt hij. Dat ik een poging doe het voor je te maken, of wil je liever naar een specialist? Zijn aanbod herbergt geen twijfel: op basis van de geziene filmpjes kan hij dit.
Er valt een soort last van me af en maakt plaats voor opluchting. Ik kan de situatie van mijn computer plots volledig accepteren, dat komt wel goed. En met mijn vader ook, hoewel dat een zorgendingetje blijft. Die revanche duurt inmiddels veel te lang. En de kippensoep is hij allang beu.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)