,,Waarom blíjf je daar niet gewoon? Überhaupt?” Welja. Mijn vader. Net als ik aankaart ‘misschien wel een maandje extra te willen blijven’ en dat met zeker lood in de schoenen aan hen laat weten. Want ja, corona in Nederland met alle shizzle die daarbij komt kijken trekt me totaal niet. Blijf ik liever bij deze heerlijke vrouw in dit heerlijke land. Goed, ik geef het toe. Corona is zo’n argument dat in dit geval goed uitkomt. Zo’n argumentatie naar de buitenwereld toe. Weet je wat? Ik ga lekker overwinteren in Mexico. Want van binnen geldt vooral: ik blijf liever bij deze heerlijke vrouw in dit heerlijke land.
Maar überhaupt blíjven, voor echt langer? ,,Ik kan je huur wel opzeggen. Scheelt ook weer in de kosten”, vervolgt mijn vader. Ja, zeker. En internet, energie, dat soort dingen. Scheelt zo 8 á 900 euro per maand, absoluut. Maar jeetje. Hier had ik nog niet aan gedacht. Plots is dit een issue. Jeetje.
Hier blijven is al een paar weken het idee. Eigenlijk zou ik deze donderdag terug naar Nederland vliegen en toen die datum langzaam naderde, maakten wij al een beslissing. Dat ik kort daarop weer een fijne schrijfopdracht kreeg hielp goed mee. Toch weer wat geld om zo’n maand door te komen.
Enige probleem was eventjes mijn visum. Die duurt maar drie maanden. Toch? Ja, dat beweerde Tania en ik nam dat voor waar aan. Houdt gewoon op op 25 november. Maar dat geldt voor Mexicanen naar het buitenland. Vriend Jorrit gaf me het goede nieuws. Het is voor Nederlanders zes maanden. 25 februari dus. Lekkere vent. Tania en ik deden een dansje.
Half jaar
Afijn. Ik blijf dus wat langer. Wellicht wel de volle zes maanden, tot eind februari. In de tussentijd onderzoek ik wat de mogelijkheden zijn. Intussen zoek ik geldstromen. Ook belangrijk. Mijn werk is schrijven. Kun je online doen, dus kansrijk. Als ik die huur opzeg, scheelt dat in dat aspect ook een flinke slok op een borrel. Maar ja. Qua inkomsten moet het méér worden. Gelukkig is dit geen vakantie. Dit schrijf ik ook op een zonerovergoten terras, volop in de werkmodus. Ja, jullie mogen gerust weten dat ik ook een beetje lijd. Maar dat huis opzeggen is wel een dingetje. Moet ik als het onverhoopt toch niet werkt bij mijn ouders gaan wonen. Nou ja. Kan ik elke dag met ze kaarten, bier drinken en eten. Dat is ook wat waard. Eigenlijk is dat nou ook weer niet zo’n extreem horrorscenario. Wait, whut? Wonen bij ouders geen horrorscenario? Dat kan maar één ding betekenen. Ik ben verliefd. Nondeju!
Angst?
En zo schipperen mijn gedachtes, waarin één emotie volstrekt ontbreekt. Angst. Diverse hersencellen proberen het wel. Met die huur. Huisje kwijt. Hoe verdien ik geld? Straks kan ik niet meer terug! Help! Argh! Maar nee. Het lukt niet. Dat huisje is bijvoorbeeld mijn liefde niet. Dat huisje is sowieso al te groot voor mij alleen. En terugkomen lukt me wel. Ik ben niet gek. Fuck hersencellen. We gaan het zien. Sprong in het diepe, zonder idee, zonder visie. Maar sinds ik leef, kan ik sowieso al geen twee maanden vooruit kijken. Volgt de ene maand toch altijd al op de andere. Daarin verschilt dit niet. Ik gebruik hier verdorie veel woorden, terwijl slechts één ding volstaat: ik blijf gewoon liever bij deze heerlijke vrouw in dit heerlijke land.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
Ik zou je ontzettend graag willen sponsoren aldaar ik niet dankzij een domme fout(auto uitgeleend aan ‘een vriend’ ) in een schuld hulpverlening traject zit.
Anders hadden jij en je vrouwtje er zeker 1 van mij op jullie geluk mogen drinken.
Wat naar! Sterkte daarmee, klinkt als iets dat achteraf misschien heel dom is geweest, maar vooraf vooral iets liefs. Toch bedankt voor je gedachte, daar drinken we er vanavond een op! 😀
Hoi Steven, Goed verhaal. Ik zie het er nog van komen dat je gaat proberen om na 25 februari bij te tekenen en helemaal niet meer terug komt naar Nederland. Ik zou zeggen, huur opzeggen en je op het adres van je ouders laten inschrijven, de ambassade platlopen en Nederland beschouwen als een fijn vakantieland. Misschien makkelijker gezegd dan gedaan maar ik denk dat het daar toch van gaat komen. Gewoon doen wat goed voelt.
Groetjes, Clary