Ietsjes ten westen van Puerto Escondido, bevindt zich Laguna de Manialtepec. Beroemd om haar plankton, dat je met name in het donker goed zou kunnen zien. Niet uniek, wél bijzonder. Ondanks dat wij een horrornacht beleefden -een nachtbus van twaalf uur lang is geen pretje-, besloten we het tourtje te doen.
Het was de gehele dag al bloedheet, met een strakblauwe lucht. Het enige dat we deze dag gedaan hebben is wat boodschappen -ik had slippers nodig- en wat op het strand rondgehangen. Misschien hadden we de donkere wolken in de late namiddag wel wat serieuzer mogen nemen. Toen we immers rond een uurtje of tien op het busje wachtten, was het al flink afgekoeld. Onderweg naar het meer begon het te regenen. Onbedaarlijk hard. Het busje reed gestaag door. Ik had mijn zwembroek aan, want we zouden deze nacht in het meer gaan zwemmen. Aantrekkelijk.
Eenmaal aangekomen regent het echt pijpenstelen. De tourleider geeft desondanks toch aan dat we straks tóch het meer opgaan met een bootje. Hij raadt af een telefoon mee te nemen. ,,Het vastleggen van plankton is lastig, vooral met dit soort weer”, legt hij uit. Welja.
Al snel staan we met negen man op een stijger in de stromende regen. Ik in m’n zwembroek en bloot bovenlijf, anderen dragen nog wel een extra shirt. Een Mexicaanse gast achter me heeft het wat koud. Plagerig geeft hij aan blij te zijn in ieder geval een shirt aan te hebben.
Bootje
We gaan het bootje in. Het meer op. De hemel wordt verlicht. Onweer. Het begint nu toch wat spannend te worden, want het bootje gaat echt ver het meer op. Het wordt donkerder en donkerder. De kapitein maakt met zijn zaklantaarn lichtsignalen. En uiteindelijk stopt het bootje. We mogen erin. En het regent echt keihard.
Wat schertst in ieder geval mijn verbazing? Het water is warm. Echt, alsof je in een warm bad stapt. Het is heerlijk. Later begrijp ik dat het water soms zelfs té warm is. Heet. Komt door warmwaterbronnen.
Spookachtig
In deze regen is de plankton niet erg goed zichtbaar, maar gelukkig wel wát. Grappig om mee te spelen, wonderlijk spul. Maar het onweer verergert. De donder komt dichterbij. De regen is wat rustiger, maar dat maakt het juist spookachtiger. Het is soms aardedonker. Eigenlijk is het doodeng, maar de adrenaline overwint het. Het is geweldig.
Het maakt het gesprekje dat ik vervolgens heb met één van de andere bezoekers surreëel: hij vraagt me al zwemmend hoe de situatie in Europa is, coronawise. Hij wil er in december graag heen.
We gaan terug de boot in. Dit is het stevigste en krankzinnigste onweer dat ik ooit heb meegemaakt. Levensgevaarlijk, waarschijnlijk. Maar we komen aan, terug in het haventje. Rennen naar het busje, dat er -uiteraard- niet is. Onderweg raak ik een slipper kwijt. Het wordt meegevoerd door het water. Kansloos om terug te vinden, vooral als het weer bliksemt. Letterlijk tien seconden is het echt aardedonker. Je ziet geen hand voor ogen.
We vinden het busje, waar de chauffeur ons grijnzend opwacht. Eindelijk binnen. Ik droog mezelf en grijns plagerig naar mijn nieuwe vrienden, als ik een droog shirt aantrek. Het busje vertrekt en de wegen zijn rivieren geworden. Het busje rijdt rustig door dat water, tot we in Puerto Escondido zijn. Daar moet hij soms omrijden, omdat sommige rivieren die over de weg voeren levensgevaarlijk zijn.
Ik app het verhaal naar mijn familie. Mijn broer reageert geschrokken: ,,Wat een avontuur! Binnenkort gaan ze een lijk zoeken omdat een krokodil een slipper in zijn bek heeft!”
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!