De dichtstbijzijnde metro hier reikt zeker niet tot ons huis. Om thuis te komen neem je daarom een minibusje en dat brengt iets intrigerends met zich mee. Een extra sociale dimensie. Waar het openbaar vervoer vaak verwordt tot een onderneming waar je gerust de totale anonimiteit kunt opzoeken, is dat hier van een iets andere orde. In het openbaar vervoer, en dan vooral in dit soort minibusjes, ontstaat soms iets. Je zit immers met tien man op elkaar gepropt in een kleine, zweterige ruimte. Daar help je elkaar.
Niet heel ver van ons huis rijden busjes af en aan. Dat vereist scherpte: de bestemmingen staan met sierlijke letters op het raam. Ofwel: niet ieder busje gaat naar de metro. Bovendien rijden ze als gekken voorbij. Een duidelijk stopteken is dus gevraagd. Kortom: opletten, lezen, reageren. Dat leer je wel.
De metrohalte heet Cuatro Caminos, maar de busjes maken gewag van ‘metro Toreo’. De chauffeurs schijnen de andere naam niet te kennen. Moet je weten.
Metrohalte Cuatro Caminos
Zo’n busje vanáf Cuatro Caminos is eenvoudiger. Er staat daar een vrij nieuw station en het is verbazingwekkend helder en on-Mexicaans gestructureerd. Mijn busje vertrekt vanaf stop 29 naar Satélite. Kan haast niet misgaan. De busjes herbergen zo’n tien man en gaan af en aan, kun je altijd al snel vertrekken. Voor de zekerheid kijk ik op het raam, maar mijn wijk staat er ditmaal niet op. Dan word je tóch even onzeker. ,,Gaat deze naar Satélite?”, vraag ik aan de dame voor me. Ze reageert overtuigd bevestigend. Weg onzekerheid.
Maar dit busje rijdt vervolgens toch anders dan ik gewend ben. Langs andere buurten, langs andere straten. Dan word je tóch weer even onzeker. Consument 2020 als ik ben, kijk ik op Maps. Daaruit blijkt dat we wel degelijk in de goede richting gaan. Tien minuten later kijk ik nog eens. Het gaat goed.
Verwarring
,,Waar moet je er precies uit?”, vraagt de dame aan me, als ze ziet dat ik toch wat onzeker overkom. Satélite heeft één ding waar het beroemd om is en dat is een kunstwerk. Vijf kleurige torens. ,,Direct ná de torens”, antwoord ik. ,,Oh, bij winkelcentrum Liverpool?”, vraagt ze door. Ik twijfel. Die zit zeker bij ons in de buurt, dus dat zou kunnen. ,,In ieder geval bij het poolcentrum”, antwoord ik. Dat weet zij dan weer niet. ,,Bij de brug?”, vraagt vervolgens een wat jongere dame naast me.
Jeetje. Deze weg heeft talloze bruggen, maar ja: ook bij mij is een brug, stamel ik. Dus wellicht? We passeren de vijf torens. Zoals gebruikelijk, geef ik het geld aan de man die op het bankje zit bij de chauffeur. ,,La próxima estación”, roep ik hem na. Want dat moet. Geen knopjes, je moet schreeuwen. De mensen in het busje kijken me vragend aan; dit is de eerste keer dat ik überhaupt iets roep, maar ja: ik moet eruit en niemand anders doet het ditmaal.
De chauffeur roept iets onverstaanbaars terug; kennelijk is mijn vraag niet duidelijk. Ik zie het poolcentrum opdoemen. Hier moet ik zijn. ,,Aquí, por favor”, roep ik. Het busje remt af. ,,Weet je het zeker?”, vraagt de dame naast me weifelend. ,,Liverpool zit verderop.” Jaja, ik weet het zeker, hier moet ik zijn. De dame grijnst. ,,Parisina, por favor”, roept ze ditmaal naar de chauffeur, waarop het busje al snel stopt. Ik kijk verward. ,,Er zijn hier geen stations”, legt de dame uit. ,,Alleen paradas. Maar je moet echt de naam noemen, want ook met ‘parada’ heeft hij geen idee wat je bedoelt. Deze heet Parisina.” Meerdere mensen in het busje bevestigen dat. Er wordt op mijn schouder geklopt. De man die het dichtste bij de chauffeur zit geeft me mijn wisselgeld.
Heerlijk. De Mexicaan is hulpvaardig, ook in het openbaar vervoer. Niemand heeft oordopjes in, omdat het busje zelf heerlijk kitcherige jaren ’80-pop op heeft, dat tamelijk hard staat. Natuurlijk, met de telefoon wordt gespeeld, maar het valt me op dat Mexicanen je áltijd willen helpen op een bijzonder sympathieke en geïnteresseerde manier. ,,Muchísimas gracias”, dank ik de twee dames. ,,Y buenas noches”, roep ik naar de rest, als ik de bus verlaat. ,,Buenas noches”, roept de voltallige bus in koor.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Lees er hier alles over.
Je kunt uiteraard ook een eenmalige donatie doen: