Voor deze ene keer prefereerde ik een Über. Niet omdat ik lui was, maar ik had een vrij grote lijst gekocht, een boek én wat kleine boodschappen. Om thuis te komen zou ik twee metro’s en een klein busje moeten nemen, om vervolgens nog een kleine kilometer te lopen. Een Über kost je ongeveer vier euro, dus om het daar voor te laten?
Maar hier, in de oude binnenstad, zie ik vandaag alleen bussen rijden. Er zijn wegafzettingen en heel veel mobiele eenheid. Geen idee waarom. Stukje lopen dan maar, zoeken naar een doorgaande weg met auto’s.
Al snel beland ik onverwacht in een enorme mensenmassa, wat sinds mijn komst hier echt uitzonderlijk is. Ik gok erop dat het verderop vast wat rustiger is; hier een Über bestellen lijkt me niet heel slim.
Ik loop door en het wordt inderdaad steeds ietsje rustiger, maar ook rauwer. Ik zie een plekje waar ik snel mijn telefoon kan checken. Een Über kost driemaal zoveel als normaal en is thans ver van mij verwijderd. En ik zie dat er een metrohalte in de buurt is. Goed, de metro dan maar. Oversteken, dan de tweede rechts en na twee blokken moet ik er zijn. Check.
Het wordt er niet beter op. Het straatbeeld wordt rauwer en rauwer. Overal ligt vuilnis, weinig ruiten zijn heel en de auto’s zijn verre van kreukvrij. Passerende mensen kijken naar me met het soort interesse dat me niet erg bevalt. Hoe je je dan het beste kunt gedragen? Met zelfvertrouwen doorlopen. Uitstralen dat je precies weet waar je heen gaat. Vooral de zenuwen die binnen als een razende tekeergaan niet laten zien.
Daar, aan het volgende blok, moet de metrohalte zijn. Het is er druk, met wederom een markt. De ingang van de metro is haast onvindbaar door de chaotische taferelen die zich ervóór afspelen. Dus volg ik de beweging van de mensen en vind zo alsnog de metro. Ik besluit direct de complete weg terug te gaan met het openbaar vervoer. Vanaf hier is het immers een kwestie van overstappen.
De plek waar ik was, was een échte ‘rode zone’, een plek waar je niet moet komen. ,,Ik heb je toch al eens verteld dat je weg moet blijven van alles dat áchter ‘Palacio Nacional’ ligt”, zegt Tania opgelucht dat alles goed afgelopen is. Ik heb een déjà vu; ze waarschuwde en instrueerde me immers ook voor de tien-peso-taco. Shit, dat is wáár. Afijn, ervaring doe je alleen op als je het ervaart. Maar in tegenstelling tot de tien-peso-taco liep dit goed af. Laat ik dat maar koesteren.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
