Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel vier:
Verslaggever Steven van Beek ontmoette Tania in Mexico. Het was liefde op het eerste gezicht. Corona gooit nu roet in het eten.
Ik was 16 april jarig en hoewel ik het in normale omstandigheden ook niet uitgebreid vier, was het ditmaal natuurlijk wel écht alleen. Enkele videogesprekken brachten wat leven in huis. Tania doet daarbij ook een voorstel: we zullen uit eten gaan; ik om zeven uur ’s avonds, zij om twaalf uur ’s middags. We kleedden ons er ook naar: ik had een net blouseje aan, zij een fraai jurkje en maakte zichzelf op. Een romantisch etentje tijdens het Zoomen.
We praatten over onze jeugd, we spraken over allerlei gevoelens, ideeën en diepere lagen. Het zonnetje schijnt bij ons allebei. Ik zit op mijn balkonnetje met een koud biertje en fijn uitzicht, zij zit binnen in haar koele huis. Het voelt alsof we echt samen zijn. En ik voel me jarig.
Een paar weken eerder had ik haar het Pepe-verhaal verteld, dat ik hier natuurlijk ook moet vertellen. Mijn poes heet Pepe; de naam had ik eerder bedacht dan dat ik haar had en ik vind het nog steeds een briljante naam. Toen ik twee jaar geleden door Zuid Amerika reisde, ben ik daarom ook actief op zoek gegaan naar een Pepe. Restaurants die iets van Pepe in hun naam hadden, bleken echter geen Pepe in dienst te hebben. Ik vroeg het in de hostels waar ik verbleef, maar helaas: ik heb nooit een echte Pepe gevonden. Ze lacht honderduit om deze misschien wel merkwaardige zoektocht. ,,Mijn oom heet Pepe!”, giert ze het uit. Het klinkt misschien wat overdreven, maar ik krijg kippenvel van deze nieuwe kennis. Wát een vrouw. Ze heeft zelfs een ‘tio’ Pepe! Tania kijkt met een glimlach in de camera. ,,Ik zal hem binnenkort eens bellen.”
Terug naar mijn verjaardag, terug naar ons Zoomgesprek. ,,Ik heb natuurlijk nog een cadeautje voor je”, lacht ze na zo’n anderhalf uur. ,,Het is een filmpje, dus die parkeer ik even hier in het scherm.” Haar liveverbinding verdwijnt en een filmpje verschijnt. Het duurt zo’n drie minuten. Ze heeft er werk van gemaakt, heeft er zelfs een correcte Nederlandse zin in verwerkt die wonderwel keurig uitgesproken wordt. ,,Oh, en er is nog iemand die wat tegen je wil zeggen”, zegt ze halverwege het filmpje. Er wordt geschakeld. Een wat oudere heer wordt zichtbaar. Hij kijkt recht in de camera en begint in het Spaans te praten. ,,Hola Steven. Ik ben Pepe, tio Pepe. Ik hoorde dat jouw kat ook zo heet. En ik hoorde dat jij verder geen enkele Pepe kent. Dat treft, ik ken ook geen enkele Steven. Ik hoop je ook daarom ooit te mogen ontmoeten. Voor nu: van harte gefeliciteerd vanuit Mexico.”
Het filmpje loopt af. Ik ben ontroerd. We zitten 9245 kilometer en 420 meter van elkaar verwijderd, maar het voelt nu heel prettig dichtbij.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!