BREDA – ‘De moeder van Vak G’ wordt ze genoemd. Of simpelweg Willeke. Hoofdsteward Willie Baert (55) loopt al 21 jaar rond bij NAC. Uit en thuis. Ze kent de stadionsfeer. Ze kent Vak G door en door. Ze kent de mensen. En de mensen kennen haar.
,,Toen Fortuna Sittard de 2-0 maakte, liep ik naar beneden. Ik had tranen in mijn ogen. Je weet al maanden dat ze het niet gaan redden, maar in je achterhoofd hoop je dat het toch goedkomt.” Want Willie is zeer betrokken bij NAC. Een supporter.
Ze kwam bij NAC ten tijde van de Beatrixstraat. Ze verkocht bier onder de B-Side en leerde zo al veel mensen kennen. ,,Ik vond de sfeer en de mensen er gewoon leuk. Toen NAC verhuisde heb ik gesolliciteerd als steward. Ik weet niet waarom, wist ook niet precies wat het was, maar wilde wel graag bij NAC blijven.”
Ze werd aangenomen en begon op de eretribune. Het viel NAC op dat ze gemakkelijk met leden van de harde kern praatte. ,,Die kende ik toen al. Kijk, ik ben rechttoe, rechtaan. Ik behandel iedereen zoals ikzelf ook behandeld wil worden. Je moet het denk ik in je hebben, ik ben ook niet bang aangelegd.” Ze ziet NAC als haar tweede huis. Een huis dat ze de laatste tijd soms moet verlaten wegens haar gezondheid. Met pijn in het hart zag ze het uit de klauwen lopen in de thuiswedstrijd tegen Willem II. Ze was er niet bij. ,,Jammer genoeg. Ik had daar invloed kunnen hebben. Voorkomen lukt niet, maar wel verminderen. Daar baal ik nu wel van.”
Als steward bezoekt ze ook alle uitwedstrijden. Een favoriet heeft ze niet; de regelgeving en daarmee het algehele gevoel verandert immers jaarlijks. Die regelgeving zit haar soms dwars. Het wordt strenger en strenger. ,,Mensen krijgen eerder en langer een stadionverbod. Ik vind dat het wel een voetbalsfeer moet blijven en die sfeer moet je ook kunnen creëren. Ik vind stadionfakkels bijvoorbeeld heel mooi.”
Zo’n vijf jaar geleden stond haar hele huisje in Tuinzigt vol bloemen en cadeaus. Ze had een rake tik gekregen van de ME op het station in Enschedé. ,,Mijn absolute dieptepunt. Ze deden zo agressief. Mijn neus stopte maar niet met bloeden. Het hele uitvak zong me massaal toe, dat was kippenvel, maar ik moest naar het ziekenhuis. Een paar dagen nadien kreeg ik van Vakkie G een bos bloemen, dat was prachtig. Ook de spelers van NAC leefden mee.” Nog altijd heeft ze last van haar neus, die gecorrigeerd moest worden.
Andersom probeert ze ook zoveel mogelijk betrokken te zijn bij haar Vakkie G. ,,Bij overlijdens of andere heftige momenten stuur ik altijd een bloemetje om te laten zien dat ik aan ze denk.”
Haar vader was jarenlang vrijwilliger bij TVC. En bij Westerkwartier kindervereniging. Hij stopte uren en uren in vrijwilligerswerk. ,,Hij kijkt trots naar beneden, dat weet ik zeker.”