Stukje klantvriendelijkheid

Ik maak gebruik van een Colombiaanse simkaart. Twee gig, kost tien euro. Opwaarderen is eenvoudig: er zijn verkooppunten op haast iedere straathoek in Medellín. Er is echter één probleem: mijn Colombiaanse nummer levert bij pogingen tot opwaarderen telkens een foutmelding op. Klaarblijkelijk moet ik me online registreren.

Amerikaans accent

Dan maar een nieuwe, weinig zin in zo’n ingewikkeld Spaanstalig registratieproces. Als ik in een zeer drukke supermarkt eindelijk aan de beurt ben, leg ik er een simkaart bij die daar aangeboden wordt. ,,Heb je al een account?”, vraagt het kassameisje, gevolgd door een niet te volgen uitleg. Mijn Spaans is niet toereikend, beseft het meisje ook al vrij snel. Ze staat ondanks de drukte op en gaat met de simkaart in haar hand op zoek naar hulp. Na enkele minuten komt ze terug met een jonge gast, die me met een heerlijk aangeleerd Amerikaans accent begroet. ,,Hi sir, how are you doing?”

Registratieproces

Samen met hem loop ik naar een balie. ,,Alleen hebben wij jouw provider niet. Wij verkopen alleen ons huismerk”, legt de jongen uit. Prima, als het maar internet heeft. Een tweede man komt erbij en hij vervangt de simkaart van mijn telefoon. Het werkt, nu het registratieproces. Daar moet kennelijk voor gebeld worden, met gegevens uit mijn paspoort. De ‘tolk’ legt uit dat officieel ik moet bellen, maar dat hij het nu voor me doet. Ditmaal zet hij een heel ander accent op en de vrouw achter de balie en de simkaartvervanger proesten het uit. Ook de bellende jongen grijnst zijn tanden bloot. ,,Sorry, ik doe jouw accent na. Het moet wel geloofwaardig blijven hè.”

Na een gesprek van zeker vijf minuten ben ik geregistreerd. Nu moet er nog data op de simkaart gezet worden. Ditmaal belt de vrouw achter de balie, de jongen vraagt hoeveel data ik wil. Ik ben nog maar even in Colombia, dus ik bestel één gigabyte. Vast te veel, maar ach. ,,Voor porno zal het weer te weinig zijn”, grijnst de jongen. ,,Daar heb ik wifi in het hotel voor joh”, werp ik tegen. Reden voor het baliemeisje en de simkaartvervanger om het weer uit te proesten.

Highfives

Ook dat belletje kost vijf minuten, maar nu zou ik officieel data moeten hebben. ,,Maar jij gaat niet weg voordat ik zeker weet dat het werkt”, zegt de jongen streng. De simkaartvervanger gaat aan de slag met de software van mijn telefoon en kijkt bedrukt, want het internet wil inderdaad niet. ,,Start gewoon even opnieuw op”, zegt het kassameisje resoluut. Goed idee, knikt de simkaartvervanger. Het werkt. Het kost drie man personeel en ruim een kwartier, maar het werkt. De tolk, de simkaartvervanger, het baliemeisje en ik geven elkaar een highfive. Als ik bijzonder tevreden weg wil lopen, zie ik het kassameisje naar me zwaaien. Ze steekt vragend haar duim op. Ik beantwoord met een ferme duim terug.