De grens van de Verenigde Staten

Als ik en mijn medereizigers murw gebeukt zijn door een vlucht van elf uur lang vanuit Oslo naar Miami, lopen we als zombies de grens controle in. Grenscontrole in de Verenigde Staten: we lijken als groep stilzwijgend besloten te hebben dit maar te ondergaan. Een donkere dame schreeuwt in de verder stille ruimte hoe we moeten lopen. ,,Okay, don’t pass this line! Move forward people, this way!” Er is geen andere route, maar vooruit. ,,Listen! You’re not allowed to be on the phone, or listen to music! Turn of your music immediatly!” Werkelijk niemand heeft een koptelefoon op en niemand slaat acht op haar.

Pornstache

Je wordt door diverse ruimtes geloodst. Eerst moet je wat gegevens in een automaat invoeren, vervolgens kom je in een ruimte waar het helemaal doodstil is. Daar zitten de echt strenge mannen en vrouwen. Zij kunnen je maken of breken, zij hebben bevoegdheden. Op de eerste post zit een man die in alles denkt aan die foute agent uit Orange is the New Black; George Mendez, alias Pornstache. Het uiterlijk sowieso: een vies pornosnorretje, zijn beweginkjes, het is ‘m gewoon. Maar ook de manier waarop hij mensen sommeert naar hem toe te komen, verraden een treurige persoonlijkheid. Hij knipt met zijn middelvinger en duim en als hij de aandacht eenmaal gevangen heeft, wijst hij geïrriteerd de weg.

Ernaast zit een grote, zwarte man. Hij praat bijzonder luid en dwingend. Hij zet zijn grote ogen in om te imponeren, maar geloofwaardig is het niet. Daar weer naast zit een vrouw. Net zo’n schreeuwlellijk als eerder beschreven. Iedere reiziger wordt afgeblaft, iedere reiziger ondergaat het maar. Het is één groot toneelspel. Uiteraard mag ik naar de man die ik niet kan zien, die onopvallend en onzichtbaar in zijn hokje zit. Hij is dik en zit onderuit gezakt in zijn stoel en doet alles overdreven vertraagd. Voor de tweede keer moet ik mijn vingers op een apparaatje leggen, maar het apparaat herkent mijn vingerafdrukken niet direct. Hij kijkt me bijzonder streng aan. Quasi-alarmerend. Gevolgd door een zucht en een overdreven gaap. Het is lachwekkend, ik mag door.

Machtswellustelingen

Het blijft spannend, hoewel er voornamelijk machtswellustelingen rondwandelen die niet al te serieus genomen kunnen worden. Ook een dag later, als ik Miami verlaat om naar Colombia wil gaan, is het raak. Ditmaal bij de douane, waar een enorme, donkere vrouw iedere passagier individueel afblaft en vertelt hoe men alles moet doen. Nou ja, dat is dus gewoon je spullen op de lopende band leggen, zoals op elk vliegveld. Niets anders en iedereen doet dat ook zonder dat zij tegen je gilt. Het is een voorgeprogrammeerd maniertje en het suffe is dat echt iedereen er doorheen prikt.

Niet dat het ten goede komt van de algehele sfeer in die ruimtes. Die sfeer is bedrukt, gespannen. Het is dan ook prachtig als zich na de laatste hindernis de schuifdeuren openen en ongelofelijk vrolijke Caribische muziek klinkt. Dan weet je: je bent de grens over.