Sinds haar ‘rol’ in deel één, heb ik het meisje nooit meer gezien. Het is natuurlijk nogal voorbarig te stellen dat dit incident daarmee te maken heeft, maar voorheen kwam ze toch echt flink regelmatig. Gisteren kwam ze weer eens langs.
Haast niets veranderd. Het nieuwe is dat ze tegenwoordig een bril draagt. Maar nog altijd die losse haren voor het gezicht, nog altijd lijkt ze over elke beweging na te denken, waardoor ook elke beweging onnatuurlijk aandoet. De brok onzekerheid is er niet minder op geworden, wat er bij mij in ieder geval voor zorgt dat er een flinke spanning ontstaat. De neiging om te roepen dat ze goed is zoals ze is, is groot. De muur om haar heen is helaas een stuk groter.
Zoals altijd kijkt ze eerst een minuut naar de tijdschriften, zoals altijd koopt ze een tijdschrift, zoals altijd zonder wat te zeggen. Ze betaalt met een briefje van vijf en bergt het tijdschrift op in haar tas en draait zich weg. Argh. Plaatsvervangende schaamte bij mij: Haar broek hangt tot halverwege haar blote billen. Dat is duidelijk niet de bedoeling, ze trekt haar broek vlug op, maar dat heeft weinig nut. De broek is simpelweg een paar maten te groot, het zou ook kunnen dat er net een knoopje is afgescheurd. Met grote ongemakkelijkheid hangt ze haar tas om haar schouder, terwijl haar broek constant afzakt. Paniekerig kijkt ze om zich heen, onhandig probeert ze orde op zaken te stellen. Uiteindelijk houdt ze met haar ene hand haar broek op, met de andere hand houdt ze haar tas vast. Au.