Twee vrouwen van ongeveer 18 komen bij me. “Euj, hejje oak een aonsteejkeah?“, vraagt één van hen haast zingend in het plat Limburgs. Ik show een aansteker, “nao, doe er maor zoinne dannn“. Het dialect lijkt nep, zo overdreven spreekt ze de Limburgse accenten uit. Ik kan het niet laten om op dezelfde wijze terug te praten en noem dan ook de prijs in het gemaakte plat Limburgs en wens ‘r ook in dat dialect een fijne dag. Ze kijkt me aan met een verbaasdge blik, loopt weg en zegt tegen ‘r vriendin: “nao, zu zegge wel eejns dat ik een raor plat accent heb, maor die jongen had jillemaol een gekke taol hoar…“