Een oudere vrouw komt bij me. “Heeft u ook koffie?“, vraagt ze. Ik bevestig en wijs haar de koffielijst aan. Ze twijfelt en achter haar wacht een meisje op haar beurt.
Rustig kijkt de vrouw naar de lijst. “Doet u maar… Ja, een cappuccino. Dat is niet zo sterk toch?” Ik leg haar kort uit wat cappuccino inhoudt. “En koffie verkeerd, wat is dat dan?“. Weer een uitleg. Ze bestelt een cappuccino. Het meisje kijkt voorzichtig of ze al aan de beurt is. “Ik wil nog wat snoepen, voor in de trein“, zegt de vrouw. “Ik moet nog helemaal naar Arnhem“. Wederom ‘leid ik haar rond’, langs het snoep, de chocolade, de chips, de koeken, etcetera. Ze blijft besluiteloos. Het meisje begint inmiddels ongeduldig te kijken en kijkt ook om zich heen.
De vrouw wil een gevulde koek. Haar portemonnee ligt nog in haar tas en rustig zoekt ze haar geld. Het meisje begint te ijsberen en besluit maar gewoon te bestellen. Ze steekt een euro in de lucht. “Mene…“, maar de vrouw heeft haar portemonnee gevonden. In alle rust pakt ze de muntjes. “Wat krijgt u van me?“, onderbreekt ze het meisje.
Het meisje loopt weg, op een beetje overdreven manier, maar komt een paar seconden later weer terug. Ongeduldig blijft ze kijken naar de status van de mevrouw en even vaak kijkt ze mij aan. De ongeduldige bewegingen worden steeds heftiger. De vrouw telt inmiddels rustig haar muntgeld en komt zowaar tot het gewenste bedrag en ze betaalt. “Waar vind ik de suiker?“, vraagt ze. Het meisje slaakt een hele diepe zucht, overduidelijk om de vrouw te manen tot haast. De vrouw hoort het niet of wil het niet horen. Ze reageert in ieder geval niet. Ik wijs de mevrouw de suiker aan.
Ze pakt rustig de gevulde koek en bergt deze op in haar tas. Ze gaat aan de kant, het meisje is eindelijk aan de beurt.
“Kunt u deze euro wisselen voor twee vijftig centjes? Ik moet ontzettend naar de wc!”