Er loopt een duifje in de stationshal. Het beestje loopt rustig rond en pikt kruimels van de grond. Hij fladdert razendsnel weg als er iemand bij ‘m in de buurt komt, om vervolgens op dezelfde voet verder te gaan.
Nu is het de kunst om zo’n beestje te vangen en hem weer buiten te laten. Iemand probeert dat door ‘m op te jagen, in de richting van de uitgang. Het duifje laat zich echter niet kisten en weet de uitgang te voorkomen. Zo falen vele pogingen, totdat er een reiziger is die doortastend optreedt: hij richt zich rechtstreeks tot de duif, pakt het beestje vol zelfvertrouwen op, loopt naar de uitgang en laat de duif vrij.
Het levert de man een applausje op en hij spoedt zich trots naar de treinen. Eind goed, al goed, zou je denken. De duif bepaalt echter anders. Het station heeft meerdere ingangen en enkele minuten later verschijnt het duifje weer in de stationshal, vanaf een hele andere kant.
2-1 voor de duif en terecht.
