Gek genoeg is er geen lift op het station aanwezig. Dat is voor iedereen vervelend, maar de praktijk bewijst dat het niet onoverkomelijk is. Omgaan met de situatie zoals ie is, zullen we maar zeggen.
Een oudere vrouw komt naar me toe en vraagt waar de lift is. Ik geef aan dat er geen lift op het station is, waarna zij direct boos wordt.
“Ja, en nu? Hoe moet ik nu van het perron af?”, vraagt ze. Ik stel voor iemand te bellen die haar kan helpen. Dat hoeft niet, ze blijft doorvragen hoe het mogelijk is dat er geen lift op het perron aanwezig is. Ik probeer diverse handreikingen te doen en toch ook aan te geven dat ik niet bepaald de aangewezen persoon ben om hier over te klagen en verwijs haar naar de klantenservice. Ze houdt vol: “Wat gaat ú nu doen aan deze situatie?”. Het komt een beetje over als een flauwe manier om een gratis koffie los te peuteren.
Doordrenkt met sarcasme: “Weet u wat? Ik ben het aankomend weekend vrij. Speciaal voor u ga ik een lift bouwen. Heeft nu nog voorkeuren hoe groot de lift moet zijn?”