Eind december schreef ik over Jacques. Het blog was een herinnering aan Jacques, want hij kwam op dat moment al bijna nooit meer. Hij zou de treinen ‘beu’ zijn.
Onlangs kwam hij weer even bij me langs. Z’n snor was wat gegroeid, hij was ietsje aangekomen maar qua kleding en qua doen en laten was Jacques eigenlijk niet erg veranderd.
“Ik werk niet meer bij de spoorwegen”, bromt ie. “Ik vind het niet meer leuk, het station verandert te veel. Nu de Free Record Shop hier weg is, heb ik hier niets meer te zoeken. Nu werk ik bij de bussen, bussen zijn veel leuker. Ik ga dan naar Goes, Bergen op Zoom, Roosendaal, Tilburg, Eindhoven. De hele dag in de bus, van hot naar her.” Jacques laat z’n OV-Chipkaart zien en speelt er mee, trotse blik in de ogen. “Ik ben gestopt met mensen helpen, ik zeg niks meer. Ik reis gewoon met de bus en ga ‘s avonds weer naar huis. Ik heb geen pauze meer om half 4, dat is veranderd. Ik heb pauze wanneer ik een automaat zie bij een bus- of treinstation. Ik heb net een Snickers op!”
Jacques kijkt met een schuin oog naar de vertrektijden. “Vroeger kwam ik eerder naar het station als er vertragingen waren. Ik volg het nog steeds, via Teletekst. Als er nu vertragingen zijn, blijf ik thuis op de bank zitten. Ik pak de bus gewoon als ik er zin in heb en als de bus vertraagt is maakt me dat niet uit”.
Jacques, hij praat nog altijd passioneel over het OV, maar er is helaas toch een frustratie waarneembaar en dat is toch jammer.
