Dodenherdenking. Ook wij sluiten onze deuren om twee minuten te herdenken. Ik sluit iets voor 8 uur, verlaat de winkel en betreed de stationshal. Enkele NS-medewerkers en mensen van andere stationswinkels staan in een cirkel, in het midden van de stationshal. Ik sluit me aan. Stilzwijgend en spontaan vergroot de cirkel zich. Ook treinreizigers sluiten zich aan; het heeft iets ontroerend.
Prachtig. Geen afspraken, voorbereiding of organisatie, maar een spontaan samenzijn van personeel en reizigers. Een fraaier letterlijk voorbeeld van perrongeluk is er haast niet.
Acht uur. Volledige stilte.
Iedereen kijkt naar de grond, of naar de verte, naar iets of naar het niets. Ieder met z’n eigen gedachtes, herinneringen, overpeinzingen. Kippenvel. Een bijzondere, pure sfeer.
Tot een vrouw uit het niets de cirkel betreedt. Bellend. Ze gilt op luide toon: “ik zal het hier even vragen joh, NS-ers genoeg hier! Meneeheer, de trein naar Rotterdam?“