Een man komt naar me toe en duwt z’n ongeveer twaalfjarige zoontje, z’n beide handen liefkozend op z’n schouders, voor zich uit. Het jongetje kijkt geërgerd en afwezig, de vader is juist erg vrolijk en kijkt regelmatig vertederd naar z’n zoon.
“Goedemorgen meneer! Mijn zoon Julian hier gaat vandaag voor het eerst met de trein. Julian, hier is twintig euro, kies maar wat uit! Het wisselgeld mag je natuurlijk ook gewoon meenemen naar Nijmegen.” De jongen neemt het briefje stilzwijgend aan. Hij bestelt een saucijzenbroodje en een ijsthee en betaalt met de twintig euro. Hij telt rustig het wisselgeld na, de man kijkt trots naar z’n zoon.
Als de trein arriveert, nemen de twee afscheid met een dikke knuffel. De vader hartstochtelijk, Julian laat het gelaten gebeuren. Als de deuren opengaan, rukt hij zich los en stapt vlug de trein in. Hij gaat, ogenschijnlijk volgens afspraak, wel bij het raampje zitten. De man blijft voor dat raampje staan waar de jongen zit en stuurt een Whatsappje. De jongen heeft z’n telefoon echter niet in de hand, waarna de man op het raampje tikt en op zijn mobiele telefoon wijst. De jongen zucht en haalt z’n telefoon uit z’n broekzak. Een flauwe glimlach. De man neemt nu dan toch echt afscheid; hij slaat nogmaals tegen het raam aan, zwaait enthousiast en geeft de jongen een handkus. Julian zwaait flauwtjes terug en pakt z’n oordopjes alvast tevoorschijn en doet deze ook in z’n oren. De man loopt nu eindelijk weg, Julians reis kan beginnen. Als het fluitje klinkt, draait de man zich weer om en rent terug naar Julians raampje, waar hij weer hard op tikt. De jongen kijkt verschrikt op, de man neemt snel een foto. Hij bekijkt het resultaat, lacht hardop en steekt z’n duim op. De jongen slaat z’n hand voor z’n ogen uit pure ergernis en gêne. De trein vertrekt, de jongen haalt opgelucht adem: de reis is begonnen.