Op 20, 21 en 22 januari speelde het Rijsbergs Toneel het toneelstuk ‘Perron Geluk’ met vijf verhalen van mij. De voorstelling is nu ook op dvd verkrijgbaar en de Perrongelukjes zijn te vinden op YouTube. En dus ook hieronder! Hierbij het originele verhaal + de bewerking / uitvoering door het Rijsbergs Toneel:
Een meisje komt al bellend bij me. Ze draagt een trainingsbroek en een kort zwart topje, waardoor haar gebruinde buik en navelpiercing zichtbaar zijn. Ze is geblondeerd en klein van stuk en is -nou ja, zeg je dat zo?- ‘gezegend’ met een flinke buste.
Het gesprek.
“Ja maar hoe laat komen jullie nu aan dan?”
(…)
“Ja fuck it man! Ik heb de ballen uit m’n broek gerend!”
(…)
“Nee lul, dat bedoelde ik bij wijze van spreken…”
Een vriendelijk ogende zestiger bestelt twee biertjes, want “dat heb ik wel verdiend”. Het is duidelijk dat ie dit wil toelichten.
“Ik ben zojuist ontslagen uit de gevangenis. Eindelijk vrij, na al die jaren…” Een vrijgelaten gevangene, ik weet nooit of het netjes is te vragen waarom iemand gezeten heeft, dus volsta ik even met een “welkom terug in de vrijheid”. Hij lacht schaapachtig. “Ik heb echt lang gezeten. Weet je, ik heb m’n vrouw diverse malen mishandeld en m’n kinderen seksueel misbruikt. Pas na 10 jaar realiseerde ik me dat ik fout gehandeld heb”.
Ik dacht, bijna nieuwjaar, nog even een gezellige uitsmijter :-).
[kad_youtube url=”http://youtu.be/rDK7xo27Vsk” ]“Mag ik een chocolademelk”
“Wilt u een warme of een koude?”
“Doe maar een bruine”
Echt gebeurd.
[kad_youtube url=”https://youtu.be/tZzkQK64Pp8″ ]Een man komt vrolijk naar me toe. “Ik heb vandaag gewandeld, in het bos. Ik liep over een heel smal paadje, heel kronkelig. Kom ik een groepje Marokkanen tegen, dus ik vraag aan die Marokkanen wat ze hier deden. ‘Hier rijden geen politieauto’s’, zeiden ze! HAHAHAHA, snap je ‘m?” en de man ligt in een scheur. “Dus de leraar vraagt aan Jantje: ‘Jantje, weet jij waar Hamburg ligt?’, antwoordt Jantje: ‘bij de mcdonalds meneer, HAHAHAHAHA! Heb je trouwens genoeg servetten voor dinsdag? Iedereen gaat huilen als Beatrix afscheid neemt… En al helemaal als Willempie koning is, HHAHAHAHA” en de man loopt luid lachend weg.
Het kostte wat moeite om een glimlach te veinzen, zoals u zult begrijpen. Maar het is wel gelukt!
[kad_youtube url=”https://youtu.be/2Wx9Dt3JxS0″ ]Een vrouw van begin 60 komt bij me. Ze moet naar Tilburg, “een klein stukje maar, maar ik lust toch graag een flesje water“. Ze moet 10 minuutjes wachten, “dat is toch fijn hoor, rustig inchecken, rustig wachten, geen gehaast“. Ze komt ontspannen en vriendelijk over; ik vind het een prettig mens.
Als ik iemand anders help, bladert ze even door de Viva. Met veel interesse bestudeert ze een pagina, waarop zeven mannen naakt met de rug naar de fotograaf staan. Als ik weer beschikbaar ben voor een praatje, laat ze de pagina zien. “Kijk. Lekkere mannenbillen. Ik zou er graag aan voelen, als ik dat zo zie. Er lekker in knijpen. Heb jij natuurlijk met vrouwenbillen, dat snap ik, maar dit vind ik er echt heerlijk uitzien. Ikzelf heb eigenlijk een te dikke kont, maar er moet ook een beetje vet aanzitten natuurlijk. Dat neukt toch een stuk makkelijker, dan heb je iets om vast te houden. Ah, daar is m’n trein, ik leg het tijdschrift snel terug. Fijne dag nog!“
[kad_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=woRkU8j-BBo&feature=youtu.be” ]En, ook de promo behandelde een Perrongelukje, namelijk:
“Bent u Dennis?”, kijkt een vrouw van in de 60 onderzoekend naar me. “Van de verhaaltjes in de krant, toch?”, vraagt ze verder. Ik geef aan dat ik Steven heet, maar dat ‘de stukjes in de krant’ wel zou kunnen kloppen. “Oh ja, Steven… Ik lees je verhalen al heel lang. Mijn man las ze ook altijd, we vonden het allebei erg leuk. Eén verhaal heb ik heel bewust niet gelezen. Dat ging over Gauloises-sigaretten. Mijn man is vorig jaar overleden en die rookte altijd Gauloises”, verzucht ze. Er ontstaat direct een wat treurige sfeer. Uiteraard bedank ik haar voor de lieve woorden en condoleer haar met haar grote verlies. “Dank je wel. Ik was al een paar dagen op zoek naar je. Ik heb naar je gevraagd aan je collega’s, maar nu heb ik je gevonden. Ik vroeg me namelijk af of je wat voor me zou willen doen”, begint ze voorzichtig. “Mijn man heeft vlak voor hij overleed ongeveer twintig sloffen Gauloises gekocht in Frankrijk. Zou ik die pakjes aan jou kunnen geven, zodat jij ze hier verkoopt?”, informeert ze. Dat kan ik natuurlijk niet doen; Dat zou zwarthandel zijn en dat zal uiteraard niet getolereerd worden door m’n baas. “Oh”, ze rolt met haar ogen, “ik snap het.” Ze toont een pakje, met een totaal ander uiterlijk dan de Nederlandse variant. “Wat moet ik er nu mee doen? Ruim tweehonderd pakjes…” Ik adviseer haar om kleinere tabakszaken te proberen. Die zijn immers vaak eigen baas. “Maar ik hoopte dat jij… Nou ja. Ik zal je verhalen nog met plezier lezen, succes daarmee hoor en nog een fijne avond”, en ze loopt teleurgesteld weg. Ze draait zich om en met grote ogen stelt ze de onvermijdelijke vraag. “Oh, wacht, nu kom ik zeker ook in de krant?”
[kad_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=FxWkYuaZc5Y” ]