Een stel komt druk in gesprek naar me toe. De vrouw is ongeveer 37 en blijkt direct een enorme spraakwaterval. Ze bestelt vrolijk twee cappuccino en praat uitgebreid over de dag die de twee tot nu toe hebben. Ze hebben net drie jaar een relatie en het gaat geweldig tussen de twee.
“En we hebben net een huisje bekeken in Breda-Noord! Echt hartstikke leuke woning met een mooie tuin en een mooie omgeving, en…”, praat de vrouw vrolijk door terwijl ik feitelijk nog niets gezegd heb. De man daarentegen is ongeveer 44 en juist stil. Hij laat z’n vriendin praten en kijkt als ze iets grappigs zegt wel vol liefde naar haar. De man ziet dat ik verrast ben door het vele praten en breekt even in.
Met een knipoog: “En dan moet je nagaan dat ze ’s nachts heel even stil is. Paar minuten, daarna begint ze keihard te snurken”, vertelt hij droogjes. “Nieeeeetttttttt! Ik snurk niet!”, roept ze gespeeld verontwaardigd en ze begint hard te lachen. Ze denkt even na en besluit ‘m terug te pakken. “Nou… en hij dan! Luister. We wonen nu nog niet samen, dus pas geleden waren we aan het bellen. In bed, vlak voor het slapen gaan, je kent het wel. Dan ben je als vriendje en vriendinnetje aan het bellen en geef je kusjes en zeg je andere lieve dingen. Ik praat dan rustig, lief en romantisch en zeg zo lieve dingen. Ineens, echt uit het niets hoor ik aan de andere kant van de lijn een keiharde grom. Echt ‘WHAAAAAA’, zo’n vage brom. Ik schrok me rot! Wat was dat trouwens voor een maf geluid joh?”, vraagt de vrouw aan ‘r vriend. De man kijkt enigszins gegeneerd naar z’n vriendin. “Haha, ehm, schat, zullen we gaan? Pak je cappuccino, oké?”, stamelt ie. “Dan eh, zal ik je dat nog even proberen uit te leggen.”
