,,Ik denk niet dat die meneer het begrijpt. Misschien moet je het even uitleggen?” Kort daarvoor is Oma ook aan de picknicktafel komen zitten. Haar kleindochter rent eerst nog wat rond, voordat ze erbij komt zitten. Ze vertelt en praat met oma, terwijl ik doe alsof ik supergeconcentreerd aan het werken ben. Als ze plots een fantasierijk woord gebruikt, kijkt het meisje mij aan. Ik voel haar priemende, uitdagende oogjes en kijk op. Als we elkaar kort aankijken, vraagt ze: ,,Wat vind jij van poepkanonne?”
Nu ben ik normaliter iemand van traag begrip, maar dit lijkt me eigenlijk geen hogere wiskunde en ik weet exáct wat ze bedoelt. Toch voedt Oma haar kleindochter: ,,Die meneer weet toch niet wat dat zijn. Je moet eerst uitleggen wat poepkanonne dan precies betekenen?”
Het meisje kijkt me niet meer aan, maar begint het uit te leggen. Over haar neefje, die tijdens een les scheten begon te laten. Dusdanig, dat de klas begon te lachen. Dusdanig hard ook, dat de klas samen besloot dat dit geen ‘scheten’ genoemd kunnen worden, maar, juist: ‘poepkanonne’. Het woord wordt nu ook in de familie gebezigd.
Haar vraag wat ik dan van ‘poepkanonne’ vind, moet dan ook op een kinderlijke wijze worden beantwoord, vind ik. ,,Ik vind poepkanonne heel grappig, maar dan wel van een afstandje. Want poepkanonne kunnen nogal stinken.” Het meisje protesteert, terwijl oma vol trots kijkt hoe haar kleindochter zich verdedigt.
,,Poepkanonne”, roept ze plechtig, ,,stinken niet. Scheten stinken.” Omdat ik toch enige angst ervaar dat zij -of oma!- deze stelling wil bewijzen, gehaast ik me te zeggen dat ik kanonnen echt fascinerende apparaten vind, maar ook daar liever niet náást sta. Oma en kleindochter besluiten kort daarop hun fietstochtje te vervolgen. Als ze tien meter weg zijn, roep ik dat ze nú wel een poepkanon mag laten. Oma draait zich geschrokken om en grijnst gepijnigd. ,,Ja, bedankt…”
