Vier motorrijders nemen plaats op het terras. Een van hen haalt het drinken en al gauw gaan hun flesjes cola en fanta open. Mijn petfles ijsthee staat dan nog gesloten voor me. Ik krijg het ding met geen mogelijkheid open en ik zit hier inmiddels al een minuutje of tien.
Het is ook warm op dit overdekte terras. Ik zweet. Ik zit al ruim twee uur op de fiets en hoewel het buiten niet buitengewoon warm is, heb ik dat nu plots wel. Ik waag nog een poging, mijn handen voelen krachtig en ruw. Daar kan ik me niet achter verschuilen. Hngggg. Nee, het kreng wil niet open. Nog nooit meegemaakt. Een potje augurken is soms wat lastig -maar op te lossen met wat ferme tikjes met een mes. Maar een petfles krijg ik toch altijd wel open. Hngggg. Rode sporen in mijn handen verraden mijn moeite. Godsamme.
Ik weet: hoe langer ik hiermee hannes, hoe meer het opvalt. Op dit moment heeft nog niemand mijn onhandige manoeuvres gezien, denk ik. Natuurlijk kan ik het vragen aan de motorrijders, maar wat levert me dat op? Hooguit een open flesje. En ongetwijfeld hoongelach. Kun je zeggen: dan heb je wel je drinken, maar hoe waardevol is dat dan op zo’n moment? Immers, niet het drinken staat nu op het spel, ook mijn eergevoel. Ook als ze relaxed reageren en er geen hoongelach volgt, voelt het als een nederlaag. Die ijsthee zal me niet smaken, omdat ik deze niet verdiend heb.
Zit dat gevoel in mij? Ongetwijfeld. Natuurlijk. Maar de vraag blijft overeind. Hoe belangrijk is dit flesje drinken?
Ik besluit het terras te verlaten en mijn strijd elders voort te zetten. Ik fiets weer richting de Aa of Weerijs, tot ik bij een picknicktafeltje kom. Er zit niemand. En als er even niemand passeert, ga ik over in actie. Eerst probeer ik het nogmaals open te draaien, maar er zit écht geen beweging in. Dan ga ik over in de methode van het potje augurken. Ik tik de dop van het flesje stevig en ferm tegen de rand van de picknicktafel. En nog eens. Het flesje voelt nu uiteraard keihard, het koolzuur staat op ontploffen. Dat betekent dat ik wel krachtig te werk moet gaan, maar niet lomp. Hngggg. En ja! Beweging! Een licht sissend geluid, enkele druppels ontsnappen. Beleid. Kracht. Beleid. Toch weer wat druppels. Een straaltje, zelfs. Maar het flesje komt langzaam tot rust. Beleid. En uiteindelijk is de petfles open. Veel is er niet ontsnapt, ik heb eindelijk drinken. Een ovationeel applaus in een verlaten groen landschap met een meanderend riviertje valt mij ten deel. Eindelijk kan ik drinken en mijn eergevoel staat nog recht overeind. Ik zou hooguit mijn beklag kunnen doen dat m’n ijsthee lauw is, maar je kunt natuurlijk ook niet álles hebben.
