Ik ben nooit een goede toekomstplanner geweest. Ik weet nog niet eens wat ik later wil worden. Dat zie je ook aan mijn agenda: die is over een week nog volledig leeg. Voor mij bestáát oktober nog helemaal niet.
Toch bestelde ik onlangs een ticket naar Mexico Stad. Ondanks corona. Ondanks ‘oranje’, ondanks dat het heel sterk afgeraden wordt. Dus toen eergisteren juli ingeruild werd voor augustus, begon die reis plots wel dichtbij te komen. Want ik vertrek op 2 september. Jeetje.
Robert ten Brink
Dat Tania Mexicaanse is, die op ruim 8000 kilomeer van me vandaan woont: heeft zoiets wel toekomst? Potentie? Ach. Dat zou toekomstplannen zijn. Langeafstandsrelaties, Robert ten Brink, elkaar hooguit twee keer per jaar zien en alle andere scenario’s. Scenario’s? Zo werkt mijn brein niet. Dat zou zoiets abstracts zijn als vooruit kijken. Oktober bestaat nog niet eens.
Naïef. Lanterfanten. Instabiel. Natuurlijk, ook ik kijk kritisch naar hoe ik door dit leven wandel. Maar wil ik stabiel zijn, gedecideerd naar een einddoel lopen en min of meer zorgeloos naar mijn pensioen toewerken? Welnee. Dat zit niet in me. Iedere ochtend ontvang ik een voicemessage van Tania, waarin ze me ‘verrassingen’ toewenst. Alsof ze me begrijpt. M’n manier van leven begrijpt. Pensioen, ik maak me daar ontzettend zorgen om. Echt? Nee, soms dwíng ik mezelf me er druk om te maken. Lukt me niet. Ik ben geen toekomstplanner. Oktober bestaat nog niet eens.
Lift
De coronabesmettingen zitten weer in de lift, lees ik. Jongeren zijn nu de sjaak. Dat levert een marginaal aantal ic-opnames op, maar toch: duurt 2 september niet nog te lang? Zou het weer dichtgegooid kunnen worden? En plots overweeg ik om dat ticket om te boeken. Naar eerder. En als corona dan echt aan is en ik daar zit? Dat zie ik dan wel weer. Dat zou toekomstplannen zijn. Dat kan ik niet. Gevoelsmatig zit ik daar eigenlijk ook prettiger.
Als ik poog daar écht over na te denken, zit werkelijk de enige twijfel in het omboeken van dat ticket. Juist. Verder dan een maand vooruit denken lukt me immers niet. En ik wil haar zien. In het echt. Met haar naar bed gaan, met haar wakker worden. Met haar ontbijten, met haar naar buiten. Op avontuur. Of thuisblijven.
Abstracte toekomst
Bang voor corona ben ik niet, bang voor de overheid wel. Bang voor besmettingsgevaar ben ik niet, bang voor mijn vrijheid wel. Misschien moet ik dat ticket maar omboeken. Een totaal onzekere, abstracte nabije toekomst klinkt enorm aantrekkelijk. En ach. Die agenda is toch leeg.
