Ik leerde mezelf gisteren weer een beetje beter kennen. Iets waar ik al een paar maanden mee strugglede, iets waar mijn brein al langer geen vat op kon krijgen. En gisteren doorzag ik het eindelijk.
Op mijn computer staan meer dan honderd onafgemaakte blogs. Verhalen. Pogingen iets moois, kritisch of relevants te creëren, die uiteindelijk strandden en in de diepste krochten van C:/blablanogiets/mijn documenten/probeersels belanden. Soms maal ik er nog een dagje over, maar meestal laat ik het zitten. Een dag later blijkt het ook rotzooi.
Perrongeluk
Over die Perrongelukjes deed ik hooguit een kwartier. De blogs die ik nu maak kosten me ook niet zoveel moeite. Inspiratie en originaliteit moeten er zijn. Het proces voorafgaand kost wel tijd; het idee moet eerst tot wasdom komen. De vertaalslag naar tekst is vervolgens zó leuk, dat het gewoon vrij snel klaar is. En als ik tevreden ben, plaats ik het.
Wat die honderd onafgemaakte blogs gemeen hebben, is maatschappijkritiek. Zaken die me ergeren. Me op een negatieve wijze bezig houden. Een mening ontsproten uit een soort woede. Dat zit veelal in mijn eigen hoofd. Dat moet eruit. Die zie je niet veel op mijn website. De reden daarvoor staat hier dus boven.
Als ik een verhaalidee heb, voel ik me goed. Als de uitwerking ervan op rolletjes verloopt, voel ik me fantastisch. Als ik het verhaal publiceer, voel ik me opgewonden. Vrolijk. Blij. Nerveus op een fijne manier. Sterker, mijn dag is dan al geslaagd. Juist ja. Eén verhaal, een half uurtje werk. Maar de hoeveelheid werk is niet relevant. Het creatieve proces en de invalshoek maken me gelukkig. Oprecht vrolijk. Dit is gewoon wat ik doe. Dit is wat ik het allerfijnste vind. Dit is iets dat ik kán. Dat me doet dansen van blijdschap op straat.
Maar die honderd onaffe verhalen ergeren me toch wel. Waarom lukt mij dit niet? Waarom kan ik die energie niet omzetten in iets moois? Ik moet dat toch gewoon kunnen? Misschien lucht het wel op, misschien voelt het wel hartstikke lekker om eens zo’n verhaal af te maken.
Maatschappijkritiek
Gisteren zette ik alles op alles om een maatschappijkritisch verhaal te maken en deze dan ook echt te publiceren. Het moest er maar eens van komen. Daar was reden toe, ik ergerde me oprecht aan iets dat ik deze week op Facebook tegenkwam. Ik schreef, schaafde, zweette, wijzigde, las, schaafde weer, deletete, schreef een nieuwe alinea. En steeds dat ‘bijna-tevreden’-gevoel, maar wel met een voelbare schaduw. Een aanwezige last. Totdat ik de laatste punt zette. Ik plaatste het verhaal op mijn website, maar besloot niets op Facebook, Twitter of Instagram te zetten. Laat het maar even rijpen, dacht ik. Het is nu wereldkundig, zonder dat iemand het leest. Even laten landen. Het was een gek idee om het op mijn eigen site nog eens te lezen.
Uitgeput
De rest van de dag voelde ik me uitgeput en leeg. Chagrijnig. Nerveus op een nare manier. Ik dacht aan al die columnisten. Mijn stukje is alleszins genuanceerd. Zij gaan er met gestrekt been in, mijn been hangt er een beetje lafjes bij. Maar ik voelde me verdrietig. Ik ben niet persé bang om voor m’n mening uit te komen en maak me druk om heel wat zaken. Maar dat met de wereld delen middels een column of tirade op mijn website? Zo wil ik niet zijn. Het voelt zo belerend. En kán ik kennelijk ook niet zijn. Ik wil positiviteit delen. Vrolijkheid. De fijne kant van de medaille. Hoopvolle berichten. Liefde. Een beetje zwarte humor soms. Hopelijk brengt het een glimlach teweeg. En uiteraard moet ik luisteren naar mijn eigen geluksgevoel. Want als ik een idee heb, voel ik me goed. Als de uitwerking ervan op rolletjes verloopt, voel ik me fantastisch. Als ik het verhaal publiceer, voel ik me opgewonden. Vrolijk.
De Mexicaanse zon doet mooie, inspirerende dingen met me. 39 jaar en ik ontdek weer eens iets nieuws over mezelf. Richting. Ik ben schrijver, die meer en meer zijn eigen leest vindt. Inspiratie, positivisme, geluksgevoel en scenario’s. Laat al het andere maar over aan die columnisten.
Oh ja, en fuck Zwarte Piet.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Dat kan via mijn Patreon of via een abonnement op deze site. Lees er hier alles over.
Je kunt uiteraard ook een eenmalige donatie doen: