‘WE GAAN ALLEMAAL DEAUD door deze asteroïde’, kopte GeenStijl begin maart. Een asteroïde nadert de aarde. Hij mist óf raakt ons, dat is nu nog koffiedik kijken. We moeten het gaan ervaren. Want tja. Hoe wapen je je daartegen?
Asteroïden en pandemieën: het zijn de voornaamste bangmakers van de laatste decennia. Van de eerste zijn al talloze spectaculaire actiefilms gemaakt. Van die laatste vele drama’s en, als we zombies als pandemie meerekenen, vele science fictions.
Het intrigerende is dat beide bangmakers altijd al best realistisch waren. Wetenschappers waarschuwen ervoor en we luisteren er naar. We schrikken even, halen onze schouders op en gaan weer over tot de orde van de dag. Als wereld hebben we altijd zo gereageerd: zolang het er niet echt is, is het er niet echt.
Des te meer frappeert het me dat er nu talloze mensen zijn die de overheid en ook de wereldleiders deze pandemie kwalijk nemen. Te laat gereageerd. ‘We hadden dit aan zien komen’. Dat zijn overwegend dezelfde figuren die klimaatverandering weglachen en het als verdienmodel zien. Dat zijn overwegend dezelfde figuren die het KNMI uitlachen als zij code rood afgeven. En als het weer dan alleszins ‘tegenvalt’ (lees: het was niet zo heftig als voorspeld), dan zou het KNMI opgeheven moeten worden. Immers, wat heb je aan wetenschap als het niet klopt wat ze zeggen?
De vooruitziende wetenschap baseert zich altijd op modellen. Die modellen zorgen ervoor dat we kunnen voorspellen, maar dat zijn nooit de harde feiten. Immers: dat wat in de toekomst ligt is altijd ongewis. En daarmee discutabel. Dus een asteroïde, een pandemie, klimaatverandering, de economie: het is allemaal koffiedik kijken.
Geldt ook voor corona. Ja, het was in Wuhan al vreselijk en er is te laat gereageerd, maar de laatste decennia en langer zijn er talloze ziektes lokaal uitgebroken. Nú zeggen dat we het tóen hadden moeten weten is te gemakkelijk. Nú zeggen dat een wetenschappelijk orgaan het tóen onderschatte oneerlijk. Want een pandemie gaat juist razendsnel. En niemand die precies weet hoe zich dat ontwikkelt. Dat geldt ook voor een asteroïde. Hoe vaak we dát wel niet lezen? En hup: hij scheert weer op lichtjaren afstand aan ons voorbij. NASA, stelletje paniekzaaiers.
Ik weet niks. Twitteraars weten niks. Joh, zelfs de wetenschap weet weinig. Overal ter wereld lijden we onder het coronavirus, dus niemand heeft het antwoord. Maar je kunt nu al op je klompen aanvoelen dat ná deze pandemie de schuldvraag weer rijst. Dan komen de ‘zie-je-nu-wel’-opmerkingen van politici, columnisten, pseudowetenschappers en twitteraars weer boven. Want als je maar wat blijft roepen, zullen er vast wel dingen tussen zitten die achteraf inderdaad waar bleken te zijn. Ik prefereer nu echter stilte. Vertrouwen. Liefde. Geen vingerwijzen, maar fysiek gescheiden samenzijn. En als dit over is: lering trekken. Voor de volgende keer. Want niemand weet iets, want de toekomst is per definitie koffiedik kijken. Dat heb ik in ieder geval alvast geleerd.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!