Voor BN DeStem schreef ik een zesdelige serie over Tania, voor de rubriek ‘Liefde op Afstand’. Deze serie liep van maandag 27 april tot en met zaterdag 2 mei 2020. Dit is deel één:
Verslaggever Steven van Beek was in januari op vakantie in Mexico en ontmoette daar Tania: ze baadden in zee en kwamen toevallig in elkaars vaarwater. Dat was vlakbij het stadje Tulum, in het zuidoosten van het land. Het was liefde op het eerste gezicht. Al snel werden de vliegtickets voor 25 april geboekt, om die liefde verder te onderzoeken. De voorpret was echter maar een kort leven beschoren: het coronavirus gooide roet in het eten. Het virus is inmiddels ook in Mexico gearriveerd.
Ik had nog een paar dagen in Tulum. De zee had ik nog nauwelijks bezocht en het was heet, die ochtend. Ik dreef in het aangename water en speelde met de fijne golven. Zij liep de zee in en moest nog wennen aan de temperatuur. Wreef demonstratief over haar schouders, tot we elkaar aankeken. Ik maakte een grapje en we raakten in gesprek. Tania was op bezoek bij haar moeder in Tulum. De dag erna zou ze teruggaan naar haar woonplaats, vlakbij Mexico Stad. Ze genoot van dit weer, want thuis was het maar 10 graden. ,,Ohh”, riep ze plots opgewonden en ze wees achter me. Twee enorme vissen maakten gebruik van een golf. ,,Dat was prachtig”, omschreef ze haast ontroerd, want ja: bij zoiets ben je altijd te laat.
Dat het zou gaan regenen, was voorspeld. De eerste druppel viel een half uurtje later. Tania en haar moeder bleven onder hun gezamenlijke parasol liggen. Ik besloot terug te gaan naar het hostel, maar niet voordat ik Tania uitnodigde voor een drankje later die avond. Ja. Dat wilde ze wel.
De date werd gemaakt. Het gesprek ging als vanzelf: over haar werk als alternatief therapeut, haar vorige werk als financieel adviseur. Haar moeder, haar vader, haar broer. Dat huidige werk was een eigen praktijk in de opstartfase en ze had er haar eigen gedachtes en theorieën bij. Het leverde een inspirerend en fascinerend gesprek op.
,,Wat denk je dat die twee vissen nu aan het doen zijn? Ik denk dat ze nu diep in de oceaan aan het praten zijn. Aan het roddelen zijn. Aan het fantaseren zijn. Over ons”, memoreerde Tania aan de twee vissen eerder die middag. Ze glimlachte vertederend. ,,We moeten hen een naam geven. Ik stel Conchita en Chato voor. Zij waren de eersten die ons zagen en wisten dat het een goede ontmoeting was.” Ik keek in haar donkere ogen, die een verlichtende werking op me hadden. Haar fantasie rondom deze twee vissen haalde ook het beste in mij naar boven en we schreven samen een heel kinderboek. Conchita en Chato, tot dat moment met hun eigen onderlinge besognes en problemen, zwemmen nu met volle tevredenheid rond in de verre dieptes van Mexicaanse Golf. En onze eigen avond duurde tot in de verre dieptes van de Mexicaanse nacht.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
[…] 25 augustus vloog ik naar Mexico, om Tania weer eens in het écht te zien. Na deze fraaie Latina voor acht maanden op mijn Samsung gezien en gehoord te hebben, was ik toch […]
[…] in augustus vertrok ik naar Mexico Stad, om mijn geliefde Tania weer eens in het écht te ontmoeten. Ik ontmoette haar vóór corona in de zee in Mexico, hielden vervolgens contact via beeldbellen, werden verliefd en dat was de […]