“Zo! Ik ben er! Gehaald!”, hijgt de vrouw nog na. Ze zal begin twintig zijn. Haar grote pupillen verraden spanning en stress, maar de glans op die pupillen en de bijhorende glimlach tonen tegelijkertijd ook opluchting. “Doe mij maar twee Red Bull en een pakje Lucky Strike, i need it. Oh, en een rietje!”
Het is zondagmorgen, ongeveer 11 uur. De vrouw rekent af en lijkt zich iets te ontspannen. ”Zoooo, hehe. Vanmorgen de wekker extra vroeg gezet. Ik kreeg pas gisteren m’n stufi, dus ik kon pas vandaag naar de Bijenkorf. De Drie Dwaze Dagen zijn voorbij, maar de dagen erna zijn vaak nóg voordeliger en ook nog minder druk.
Ik stond al voor de deur vóórdat ze open gingen”, legt ze uit. “En daar stonden ze hoor. Mijn schoenen. Haast extreem afgeprijsd. Nog één doos over. Dus ik sprínt erheen en ik pak ‘m! It’s mine!” De vrouw grijnst breeduit en klemt de schoenendoos demonstratief stevig in haar armen.
“Van mij! Echt, de clichés zijn waar. Ik was op tijd, maar al snel werd het een gekkenhuis. Ik had het gevoel dat ik deze schoenen met hand en tand moest verdedigen. Alsof al die vrouwen die er waren me ter plekke wilden fileren en mijn ultieme doel van me af wilden pakken.
Maar ik liep door, rekende af, rende de winkel uit, rende de stad uit en nu sta ik hier… in de betrekkelijke rust van een treinstation.” Ze opent haar blikje Red Bull en neemt een slokje. Ze sluit haar ogen. “Dit moment. Hier keek ik enorm naar uit. Missie volbracht, nu complete ontspanning.
Op dit moment vertrouw ik nog even niemand, dat komt wel als ik straks thuis ben. Ja, jou. Je bent een man die geen maatje 38 heeft en die waarschijnlijk geen enkele interesse heeft. Ik moet alleen die vrouwen hier in de gaten houden. Toch?”, en ze kijkt me ineens fel aan.
Ik stel haar gerust, maar hoor de eerste klanken van de stationsomroeper, die al de gehele ochtend klinkt. Ik tip haar er even naar te luisteren. “Dames en heren, hier volgt een waarschuwing. Let op uw eigendommen, er zijn zakkenrollers en tasjesdieven actief op dit station.
In de hal en vooral in de drukte bij de treinen slaan ze hun slag. Laat uw eigendommen niet onbeheerd achter. Ook niet in voor vertrek gereedstaande treinen..” De vrouw knippert met ‘r ogen. Hoogspanning en stress borrelen weer op. “Tasjesdieven? Argh! Ikganaarhuisdoei!”
