“Zo, kopje koffie. Hier in Breda is het niet erg om te wachten op de trein.” Een vrouw van in de 60 roert door haar koffie en kijkt om zich heen. “Op het station van Tilburg is dat een stuk minder fijn. Ik weet het niet, er heerst daar een nare sfeer maar ik kan niet goed duiden waar dat door komt”, verzucht ze.
“Maar ja, ik moet toch via Tilburg reizen als ik naar Udenhout ga, dus moet ik daar toch regelmatig wachten. Het stomme is: in Udenhout stond vroeger ook een treinstation, wist je dat? En weet je waarom dat afgebroken is?” Ik wacht haar antwoord rustig af, ik ben benieuwd. “
Nou, ik had ook geen idee. Wat me altijd al opviel is dat het in het centrum van Udenhout altijd erg druk is. De bussen ernaartoe zitten ook overvol. Ik vond het daarom altijd al raar dat het station daar gesloopt is. Of ook weer niet…” Ze kijkt me met angstige ogen aan. “Ik heb daar onlangs eens wat onderzoek naar gedaan, uit pure nieuwsgierigheid. Het station is vanaf de jaren ’50 verwaarloosd en uiteindelijk is er in 1965 voor gekozen het af te breken. Zonder verdere feitelijke redenen. Ik heb het gevoel dat daar in het verleden iets gebeurd is. Iets waar men duidelijk niet aan herinnerd wil worden…”
De vrouw kijkt om zich heen en kijkt me vervolgens bang aan. “Iets… Waar wij als normale mensen geen weet van mogen hebben. Misschien is daar iets gebeurd in de Tweede Wereldoorlog, misschien daarvóór, ik weet het niet. Maar daar is íets verschrikkelijks gebeurd. Iets traumatisch. Denk ik, niemand heeft namelijk een antwoord.”
De vrouw praat steeds zachter, waardoor ik genoodzaakt ben iets naar haar toe te buigen om haar te kunnen verstaan. “In een café in Udenhout hangen een aantal foto’s van het oude station. Als je echt goed naar die foto’s kijkt, dan weet je het antwoord. Ja, je hoort het goed. Ik weet het antwoord.” Ze kijkt me strak aan, met paniekerige ogen. Er valt een stilte. “Wat zag u dan op die foto’s?”, doorbreek ik de stilte met de enige logische vraag.
“Dat kan ik niet zeggen. Ga naar Udenhout. Bekijk die foto’s. Je antwoord zul je daar vanzelf vinden. Bekijk die foto’s nauwkeurig, je zult hetzelfde zien als ik.” De adertjes in haar ogen zwellen aan, de ogen staan wagenwijd open. “Ik ga nu naar huis toe. Ik wens je een fijne dag”, sluit ze ineens af en loopt van me weg.