De schat

,,Hallo eh het kan nog voordat de trein komt hè? Oh jee eh doe maar… nou ehm, ja, jeetje.” Het perron is leeg. De sporen onbezet: ze heeft echt tijd zat. ,,Jeetje,, maar ja, ehm, wat wil ik nu hè?” Hardop twijfelend scant ze de prijslijst voor warme dranken; haar pupillen bewegen razendsnel.

Ik zie haar vaker. Normaal in de stationshal, ditmaal op het perron. Een ontzettend nerveuze, gejaagde, onzekere vijftiger, maar oh zo lief. Haar bestellingen gaan steevast moeizaam en hakkelend, maar verlopen wel innemend schattig. Het frappante is dat het altijd cappuccino wordt, die tap ik dus alvast. ,,Ik ehm”, tuurt ze naar de prijslijst. ,,Oh jeetje”, beseft ze zich plots. ,,Wacht even, ik heb een spaarkaart voor koffie en… Oh nee, waar … ehm, maar, die heb ik wel, echt.” Ze rommelt in haar tas, nog altijd zonder bestelling.

Maar er dient zich nog meer paniek aan: een volgende klant. ,,Oh ehm… Ga maar hoor, ik eh…”, fluistert ze verlegen. De jongen haalt zijn schouders op: ,,Rustig aan hoor, de trein is er nog niet”, stelt hij haar gerust. Of althans: hij doet een dappere poging, haar zenuwen nemen toe. Ze vindt haar spaarkaart. Met een rood hoofd richt ze zich weer op. ,,ik eh… nou ja, doe maar cappuccino”, besluit ze. De trein arriveert, maar haar pinpas zit vast in haar portemonnee. Die volgende klant wijst subtiel een frikandellenbroodje aan en betaalt me stilletjes gepast, gevolgd door een bemoedigend knikje. Het pasje laat eindelijk los. Ze pint voor haar cappuccino, terwijl ze zenuwachtig naar de trein kijkt. ,,Oh eh, heel erg bedankt hè. Lekker in de trein en eh… nou ja, ik eh… tot ziens!” en ze gehaast zich de trein in. De volgende keer ga ik haar knuffelen, de schat.

Heerlijk om zulke verhalen te maken en wat zou het helemaal heerlijk zijn als ik ze vaker kan maken. Dus misschien vind je het wel een donatie of fooi waard? Fantastisch! Dat kan heel eenvoudig hier: