Een man leunt tegen een vuilnisbak aan en geniet zichtbaar van het lentezonnetje op zijn gezicht. Hij hurkt bij de plastic tas die voor hem staat en haalt er negen flesjes Heineken uit. Hij zet de flesjes met haast akelige precisie in een perfecte rij, met de labels naar voren en met precies gelijke afstanden van elkaar op een rijtje tegen de vuilnisbak aan.
Als hij daarmee klaar is, pakt hij het buitenste flesje en drinkt deze in één teug leeg. Direct opent hij het tweede flesje en hier neemt hij een bescheiden slokje van. Hij begint met het flesje bier in z’n hand rustig over het perron te slenteren en groet de andere wachtende reizigers vriendelijk. Hij kijkt verschrikt op het vertrekbord als er een trein het station binnenkomt. Zijn trein, zo blijkt.
Even is hij besluiteloos, maar hij kiest voor de trein en laat de zeven flesjes Heineken achter. Kort daarop vult het perron zich weer. Men verwondert zich over de keurig opgestelde flesjes. Een man vraagt zich af of dit een reclame-uiting van Heineken is, verwijzend naar de perfecte opstelling van de flesjes. Een andere man bietst het buitenste flesje en stopt deze, schichtig en angstig om zich heen kijkend, in z’n binnenzak. En toen waren er nog maar zes. Hij jongen met een peuk in z’n mond loopt rustig naar me toe. “Yo, heb jij een tasje hier die ik mag hebben?”, vraagt hij met een grijns. Hij kijkt om zich heen en als de kust veilig is, bergt hij alle biertjes snel op in het tasje. Wat overblijft is een kale vuilnisbak. Vele uren later loopt een man naar de vuilnisbak. Het is de man die de biertjes er neergezet had. Daar treft hij tot z’n grote teleurstelling geen biertjes meer aan. Hij schudt teleurgesteld z’n hoofd, slaat zichzelf op z’n voorhoofd en loopt weer van het perron af. Het was een enerverende dag.
