De kraskaart

Een vrouw van ongeveer 50 komt  bij me en bestelt een koffie. Ze ontvangt bij de koffie een kraskaart: drie gelijke symbolen is een prijs.

Ze neemt de kaart aan en doet ‘m in haar tas. “Die ga ik straks in de trein eens openkrassen!“, roept ze enthousiast en met een twinkeling in haar ogen. Leuk, ik voed dat enthousiasme: “ik zie nu direct voor me dat u gaat zitten, dat kraskaartje voor u neerlegt en fanatiek met een muntje sat kraskaartje gaat krassen…”

Ze vult aan: “… En dan win ik natúúrlijk een prijs en juich ik heel hard, hoeraaaa! En dan geef ik elke medereiziger een knuffel!“, roept ze met toenemend enthousiasme. “U gaat daarna gewoon in de polonaise door de trein en…“, begin ik, maar ze onderbreekt me direct: “… Er dwarrelt confetti naar beneden, ballonnen, er klinkt muziek en uiteindelijk trek ik aan de noodrem en vier een feest midden in een weiland met alle reizigers van de trein!”

We kijken elkaar aan, zoekend naar verdere overdrijving. De stilte duurt te lang. “Maar waarschijnlijk ga ik zo gewoon op m’n stoel zitten, kras de kraskaart open en bij winst zal ik stilletjes en onopvallend juichen en gewoon rustig m’n koffie opdrinken“.