We gaan op 25 augustus trouwen. Dat is heel erg bijna. Tania is nu thuis. Ze bereidt het huwelijk voor op detailniveau, samen met haar moeder. Ikzelf ben in de bibliotheek en ben ‘gewoon’ aan het werken. Ze appt dat ze nerveus begint te worden, ik vraag haar of ik naar huis moet komen om haar te helpen. Dat hoeft niet.
Deze weken zijn ingewikkeld. Het liefste ga ik werken en mijn eigen ding doen. Me terugtrekken. Mijn brein werkt zo, het lukt me niet goed om constant samen te zijn. Mijn schoonmoeder is in Nederland en logeert een hele maand bij ons. Volgende week volgen haar vader, broer, tante, oom, vrienden en nog heel wat meer. Zij slapen niet bij ons, maar zullen wel regelmatig over de vloer komen. Dat benauwt me. (De gedachte aan) het huwelijk an sich niet.
Het Grote Plaatje
Bij de voorbereidingen gaf ik direct aan het Grote Plaatje te willen doen. Ik ben misschien wel een typische man, denk ik. Hoe de tafel gedekt wordt, geloof ik allemaal wel. Het is absoluut pure onwil; ik word gewoon moe als ik eraan denk en het is niet belangrijk. Terwijl ik ook wel weet, dat het op het moment zelf juist hartstikke belangrijk is. Mijn rol: Korenmolen De Hoop in Bavel. ’s Middags een ceremonie met lekker eten. ’s Avonds een feest in de molen, onder aanvoering van DJ Da Huge. Ik betaal het en daarmee houdt mijn rol een beetje op. Ieder moet doen waar hij of zij ook energie van krijgt. Dat geldt ook voor ons.
Ergens wat jammer: een roze wolk kan ik het niet noemen. Soms heb ik het idee dat m’n depressies van de laatste jaren dat soort emoties kapot gemaakt hebben. Dingen die mooi zijn, nuanceer ik automatisch. En dus hou ik me vast aan de gedachte dat er geen negatieve emoties aan vastzitten: Tania is de liefste en de mooiste en we gaan trouwen en dat is mooi. Maar toch. Ik wil het vóelen.
Dat lukte onlangs eindelijk. Haar vader wilde de ringen voor ons kopen, in Mexico. Dat vond ik prachtig, een mooie poëzie. Er zou een inscriptie in komen, maar wat? Iets dat op ons slaat. Dat ons bindt.
Tú y yo juntos
Dat lijkt een moeilijke vraag, maar we wisten het binnen vijf minuten. Een paar jaar geleden begon ik spontaan een liedje te zingen. ,,You and me together. You and me against the woooooorld.” Tania vond het een prachtige tekst. We zongen het zinnetje vaak samen, maar ik wist niet direct waar het vandaan kwam. Ik zocht het op: Anouk met Michel. Niet direct het meest liefdevolle liefdesliedje, maar het zinnetje bleef voor ons toch overeind. Is dat niets voor die inscriptie? ‘You and me together’? Het zinnetje bleek te lang. Maar we zijn niet Engelstalig, maar Nederlands- en Spaanstalig. Wat als we dan: ‘Jij en ik samen’ doen? En: ‘Tú y yo juntos’? De keuze werd gemaakt. Wij voelen ons als twee onafhankelijke individuen die samen zijn gekomen door de liefde. We leiden ons eigen leven en zijn toch samen. En met een ring met ‘Tú y yo juntos’ durf ik toch de buitenwereld tegemoet te treden. Ik ga trouwen.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)