Santa Marta: gewapende overval

De tiener loopt al zeker vijf seconden naast me. ,,Hola amigo, cómo estás?”, vraagt hij plots. Hij is gekleed in het Catalaanse uitshirt van FC Barcelona en kijkt me wat gejaagd aan. Ikzelf ben bepakt en bezakt: ik verlaat met heel mijn hebben en houwen Santa Marta, op weg naar een volgende bestemming. De bus vertrekt vanuit deze buurt, die bij een eerder bezoek al ietwat gevaarlijk en ongemakkelijk aanvoelt.

,,Bien! Gracias, y tú?”, beantwoord ik naar waarheid en zo joviaal mogelijk, me terdege bewust van potentieel gevaar. ,,Bien. Tu móvil, por favor”, zegt de jongen op gedempte toon. Hij laat een glinsterend mes zien, met een lemmet van zo’n twintig centimeter. De timing van deze gewapende overval kan niet slechter: we passeren nét een restaurant; de deuren staan wagenwijd open. Zonder te twijfelen sla ik af naar rechts en loop er naar binnen. Een serveerster vangt me vrolijk op en vraagt of ik een tafeltje wens; ik ben de jongen direct kwijt. Ik geef aan dat ik zojuist ontsnapte aan een gewapende overval. Ze kijkt me ongeïnteresseerd en droogjes aan en haalt haar schouders op en gaat verder met haar werk.

Eerlijk en oprecht: ik had met enorm veel plezier deze jongen achtervolgd en hem uit willen leggen hoe hij dit een volgende keer aan moet pakken. Want dat hier lering door hem uitgetrokken zou moeten worden, dat lijkt me helder.