El Día de Muertos (het dodenfeest) ken je misschien wel. James Bond belandde erin tijdens de openingsscène van ‘Spectre’ (2015), Pixarfilm ‘Coco’ (2017) ging er in haar geheel over. Dit feest is groot in Mexico, dat zie je aan het straatbeeld. Overal staan, liggen en zitten vrolijke skeletten of andersoortige knipogen naar de dood. Op markten is volop handel met humoristische attributen. Maar ook hier geldt: corona gooit roet in het eten. Vrijwel alle evenementen die normaliter worden georganiseerd zijn afgelast. Zonde, de parade over Reforma -de Ramblas van Mexico Stad- schijnt waanzinnig te zijn, hoewel vooral bedoeld voor toeristen. Dat de editie van dit jaar sober is, staat vast. Via grote banners wordt kinderen bijvoorbeeld dringend ontraden om langs de deuren te gaan.
Xochimilco
Het is dan ook verrassend dat er tóch een evenement plaatsvindt. Eentje die tot de verbeelding spreekt, zelfs. In Xochimilco, het kanalenstelsel van de oude Azteken, wordt een show opgevoerd. Het gaat hier om de voorstelling rondom de legende van La Llorona, over de huilbui die soms over de wateren te horen zou zijn. Uitstekend voer voor horror, dus aantrekkelijk. Op voorhand, welteverstaan. Maar daarover later meer. We besluiten er in ieder geval heen te gaan.
De enige coronamaatregel die ik zie is dat iedereen langs een paaltje moet dat je temperatuur meet. Na het detectiepoortje wandel je naar het haventje, waar de kleurrijke bootjes al klaar liggen. Aantal zitplaatsen normaliter? Zestien. Nu? Zestien. Schouder aan schouder dus, alsof we in normale tijden leven. Aan weerkanten van het water staan toortsen. Het levert in de duisternis een romantisch tochtje op. Wel met vele tientallen bootjes tegelijkertijd, maar ach.
Aztekentempel
We komen aan bij de Tiliac-lagune, waar alle bootjes ‘parkeren’. Zij aan zij. Ofwel, mijn rug raakt de rug van een persoon aan in het bootje naast ons. Zoals ik al zei: verre van coronaproof. Totaal aantal bootjes: zo’n honderd.
Alle bootjes zijn gericht op het centrale decor. Een soort Aztekentempel, die fraai verlicht wordt, maar op zeker vijftig meter van de bootjes staat. Ernaast is een videoscherm neergezet. Goed idee, slechte uitvoering: het scherm kent maar één camerastand en is feitelijk kleiner dan dat we daadwerkelijk zien. Alsof ze op Lowlands een tv op het podium gezet hebben.
Het verhaal van La Llorona wordt verteld door acteurs, die te ver weg staan om ze goed te kunnen zien. Stemmen beweren dat ze fraaie kostuums aan hadden. Het geluid is van erbarmelijk niveau, wat het haast onmogelijk maakt het stuk goed te kunnen volgen. Het acteerwerk is van hilarisch amateurniveau. Dat kabbelt aan, voor twee uur lang, terwijl haast niemand het echt volgt. Wie horror verwacht, komt bedrogen uit. Wie goed theater verwacht, eveneens. Aan het einde komt La Llorona zelf het podium op. Wat volgt is een letterlijk vijfentwintig minuten durende monoloog, waarin ze snikkend vertelt over haar zoon en broer die zij per ongeluk vermoord heeft. Na vijfentwintig minuten huilen pleegt ze zelfmoord. De cynicus in mij zegt: eindelijk.
La Llorona
Wat volgt is het hoogtepunt. La Llorona gaat het water in. Een golf van ontzetting volgt door de bootjes; de horror start. Het water van Xochimilco is immers beroemd en berucht omdat het er zo ontzettend ranzig is. Poepwater. Smeriger krijg je het niet. Ze loopt in het water en dan… laat ze zichzelf vallen en onderdompelen in dit water. Ongetwijfeld werd er in diverse bootjes overgegeven bij deze aanblik.
De bootjes gaan terug en dat gaat op z’n Mexicaans. De show wordt namelijk nóg eens opgevoerd, voor een tweede groep met evenveel mensen. Deze bootjes liggen met zestien passagiers en al al klaar op het smalle kanaal. Botsend, hortend en stotend banen de bootjes zich een weg terug naar het haventje. Een heerlijk krakkemikkig amateurtoneel voor in totaal zeker drieduizend mensen met een rommelige logistiek dat om onbegrijpelijke redenen toch doorgang kon vinden. Wat een heerlijk land. I love it.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!