Verslaggever Steven van Beek ontmoette begin dit jaar Tania in Mexico. Het was liefde op het eerste gezicht. Corona gooide roet in het eten: ze konden elkaar eind augustus pas weer zien. Maar het was het wachten waard.
Na twee maanden een onvergetelijk avontuur in Mexico beleefd te hebben, moet ik terug naar huis. Of nou ja, dat zegt mijn ticket. Maar ik ga niet terug, niet naar de situatie nu in Nederland.
Toegegeven: is dat natuurlijk niet de eigenlijke reden om hier te blijven. Een blik naar haar ontwapenende glimlach en glinsterende ogen zeggen me al meer dan voldoende. Niet die alarmerende cijfers in Nederland, maar deze vrouw. Tania. En dit wonderlijke, fijne land. Zij zorgen voor dagelijks geluksgevoel. Weet je wat? Ik verscheur dat ticket, ik blijf gewoon.
Het verhaal nog eens kort: ik ontmoette Tania in de zee, nabij Tulum, Mexico. We hadden een fantastische avond en hielden vervolgens contact. Belden dagelijks, uren en uren. En dagelijks keek ik reikhalzend naar uit naar het volgende telefoontje.
Tweede date
Ietwat zwaar aangezet zou je kunnen stellen dat zij ervoor zorgde dat ik die voorjaarslockdown overleefde. Sterker: we werden verliefd. Eind augustus nam ik het vliegtuig naar Mexico Stad, voor wat feitelijk onze tweede date zou worden. Het gevoel werd al snel bevestigd en nu, volledig natuurlijk, wonen we al twee maanden samen.
Kortom, het klikt zó goed tussen ons, dat ik mijn terugkeer met minimaal vier maanden uitstel. Ik blijf hier overwinteren. Nu is corona geen Nederlandse ziekte. Hier is het ook. Iedereen loopt met mondkapjes op, de regels zijn streng.
Vooral in augustus lag het leven stil en waren de straten in één van de drukste steden van de wereld leeg. Inmiddels leven de markten weer op. Het verkeer. Het massale. De Mexicanen moeten wel, er moet echt geld verdiend worden. Hier nauwelijks cynisme over het virus, maar vooral angst.
Zo leeft men op een dun koord, maar lijkt de rommelige straatsfeer van weleer zich langzaam te herstellen. Toch is ook hier de dreiging van een lockdown, die funest zou zijn voor miljoenen mensen. En voor ons? Ach. Wij zijn in ieder geval samen.
Backpack
Angst voel ik ook, maar niet zozeer voor dat vermaledijde virus. Mijn leven staat volledig op zijn kop. Even rustig ademhalen. Als het met Tania onverhoopt misgaat, is dat toch geen man overboord en kan ik toch vanuit mijn backpack leven? Angsten zijn er om overwonnen te worden. Die gedachte maakt me strijdbaar. Latijns-Amerika ontdekken is al heel lang een droom en je leeft maar één keer, nietwaar?
Ik mag hier 180 dagen blijven. Dat is dus tot eind februari. Intussen kijk ik met een schuin oog naar Nederland. En met volle bewustzijn naar hier. Een integratie behoort tot de overpeinzingen. Als ik over vier maanden nog twijfel, ga ik toch gewoon even op en neer naar Belize? Kun je er in een middagje zo wéér een half jaar aan vastplakken met een nieuw visum.
Há, opbeurende fantasieën. De keuze voor overwintering is in ieder geval gemaakt. Jeetje, blijkt dat 2020 voor mij persoonlijk toch allesbehalve een rampjaar.
