Ergens begin februari was het koud. Het was zaterdagavond en ik had geen zin om thuis te zijn, maar er stond niets op het programma. In gedachten verzonken bekeek ik de app van VakantieVeilingen. Het werkte inspirerend: een avondje wellness klonk eigenlijk best goed. Ik had er zin in. Hitte. In m’n eentje, nou en? Toch weer twijfel en de uren verstreken. Ik ging dus niet en had een ontzettend saaie avond.
Met de kennis van nu had ik natuurlijk moeten gaan. Een avondje wellness is inmiddels allesbehalve vanzelfsprekend. De gewenning dat je altijd overal heen kunt gaan, altijd overal precies datgene dat je nodig had op ieder willekeurig moment in handen zou kunnen hebben. Het is weg. Voor het eerst in mijn leven heb ik ten volle begrip voor die vrolijke koeien in de lente. Eindelijk, naar buiten. In betrekkelijke, maar toch ogenschijnlijke vrijheid.
Het heeft ook iets romantisch, deze tijd. We zijn de controle kwijt. Risico’s helemaal uitsluiten kan niet meer. De arrogantie te menen dat ons als mensheid niets kan gebeuren is weg. De natuur is sterker. Een pandemie is als de meest gehaaide skimmer: de kwaadwillende hacker is altijd slimmer dan de goedwillende hacker. Omdat aanvallen nu eenmaal eenvoudiger is dan verdedigen.
Hebben we te traag gehandeld? Waarom wordt er zo weinig getest? En hoe komt het dat er nog zo weinig mondkapjes zijn? De schuldvraag, dat wijzende vingertje; het is nog steeds de drang naar controle. Terwijl: héél de wereld ‘handelde te traag’, héél de wereld ‘test te weinig’ en héél de wereld heeft een tekort aan mondkapjes. Laat het los. Laat het gaan. Zwijgen, stilzitten en geschoren worden. De Nederlandse overheid doet het zéker niet slechter dan anderen. Het best? Dat lijkt me niet te bestaan. En daarmee een utopie. Dat we iedere dag een hele jaarvoorraad beschermmiddelen gebruiken noem ik ‘er alles aan doen’. Dat het niet voldoende is: soit. Je hebt nu eenmaal nooit de volle controle. De overheid kan momenteel onmogelijk regeren, hooguit reageren. Dat is de situatie.
Ik merk dat die gedachte mij wel rust verschaft. Laat het los. Weet: de natuur is altijd sterker dan de mens. Dat er ooit een pandemie zou komen, is al jaren een vast gegeven. Maar hoe reageer je op iets abstracts als een pandemie, als je nog helemaal niet weet wat voor iets het is?
Ach. De schuldvraag. Al jaren wordt er gewaarschuwd voor klimaatverandering. Daar zijn, net als met corona, aanwijsbare argumenten voor. Aanwijsbare situaties. Corona begon in Wuhan, de klimaatverandering is in heel veel aspecten al zichtbaar. Maar nog steeds wordt het ontkend. Worden er modellen aangedragen die het tegendeel zouden bewijzen. Tja, niet iedere inwoner van Wuhan had corona. Betekent niet dat het er niet is. En dat probleem lijkt me in potentie een stuk groter dan corona.
Het is de onderbuik, want de algehele consensus is dat die schuldvraag helemaal niet ter zake doet. Nu niet, misschien later. Onbewuste fouten. Waar lering uitgetrokken kan worden. Maar een schuldvraag is in een crisis die heel de wereld treft totaal irrelevant, omdat deze crisis nooit helemaal uit te sluiten was. En gelukkig maar. Het toont aan dat de wereld niet zo maakbaar is. En niet zo vanzelfsprekend. En dat als je in je eentje op een druilerige, koude zaterdagavond naar de wellness wil, je dat gewoon moet doen. Want je leeft maar één keer. En dat is fantastisch.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!